De liefste gestremde kinders!

Morre morre! :)

Deze week zijn we eindelijk begonnen bij Proisies Angels! Hier was ik echt aan toe. Ik had zo’n zin om de kindjes te ontmoeten en aan de slag te kunnen gaan met ons eigen project.
Het gesprek dinsdag met Arjen, José en de andere drie studenten die bij Proisies werken, ging uiteindelijk niet door. Arjen moest een bakkie halen in bloemfontein. Een bakkie is een auto met zo’n bak aan de achterkant waar je in kan staan/zitten/spullen kunt vervoeren, geen kopje koffie .
Het gesprek werd verplaatst naar woensdag. Na het gesprek heeft Arjen ons voorgesteld aan Sarah, Andries en de care givers bij Proisies. Sarah (de moeder van Proisie) reageerde heel enthousiast op ons. Ze heeft het de laatste tijd heel druk (met de verbouwing en de begrafenis van haar kleinzoon) en dat was ook aan haar te merken. Ze was wat fladderig maar liet ons alle ruimtes zien en stelde ons voor aan iedereen. Het voelde als een warm welkom!
Donderdag waren we om 08.00 uur bij Proisies. Een van de andere drie meiden heeft ons gebracht en ons voorgesteld. Dit was woensdag zo afgesproken zodat de meiden zich er fijn bij zouden voelen dat wij daar aan de slag gingen. De meiden vinden het heel leuk dat wij bij Proisies gaan werken, maar geven ook eerlijk toe dat het gek voelt omdat het al en tijdje ‘hun project’ is dat zij nu ineens moeten delen. Heel begrijpelijk!
Zondag hebben wij een gesprek met z’n 5en gehad om onze projecten op elkaar af te stemmen.
De meiden reageerden enthousiast, waren benieuwd naar onze plannen en gaven aan graag een keer te willen kijken als wij therapie geven.
Het was een fijn gesprek. We weten nu precies wat zij doen en zijn het er over eens dat we één keer in de week met elkaar overleggen zodat wij samen werken en niet langs elkaar heen.

De kinderen waren echt heel leuk! Er zaten denk ik zo’n 25 kinderen in een ruimte van 3 bij 7 voor het huis (de andere ruimtes worden verbouwd). Er is veel verschil in niveau. Zo zitten er twee dove jongens van een jaar of 16/17 die op school niet mee kunnen komen maar wel een normale ontwikkeling hebben. Er zitten ook een aantal kinderen met een echt laag niveau, zo rond de 3 maanden. En dan zijn er nog heel wat kinderen die daar tussen in zitten.
Niet alleen de ‘gestremde kinders’ zitten hier, ook de kinderen van de care givers (zonder beperking dus) zijn de hele dag aanwezig.
De kinderen doen eigenlijk vrijwel de hele dag niets. Ze moeten recht op hun stoel zitten en krijgen op hun kop als ze teveel herrie maken of te veel bewegen.
Ze hebben heel weinig speelgoed. Ik heb tot nu toe alleen 3 autootjes gezien en een kartonnen doos. De kinderen hebben nooit geleerd om speelgoed te delen of voorzichtig met speelgoed om te gaan. Als er een speelgoedje is, duiken ze hier met zijn alleen boven op. Ze vechten bijna om wie het speelgoed vast mag houden en gooien het speelgoed regelmatig naar elkaars hoofd. Sneu om te zien eigenlijk!
Ik ben gewoon bij de kinderen gaan zitten en heb mij rustig en afwachtend opgesteld. Sommige kinderen kwamen uit zichzelf al snel naar mij toe en wilden op schoot zitten en samen lachen, praten, spelen. Er waren ook kinderen die alleen af en toe naar mij keken en aan de ene kant nieuwsgierig naar mij waren maar mij aan de andere kant toch ook wel eng vonden.
Tijdens de opening van de dag heb ik samen met een jongen handje-klap gespeeld. Toen ik een half uur later zag dat hij overprikkeld raakte doordat er teveel om hem heen gebeurde, ben ik bij hem gaan zitten en heb hem zachtjes over zijn been gewreven. Hier werd hij heel rustig van en kwam met mij in contact; lachen en kijken. Dat voelde zo goed, dat ik hem aanvoelde en hem die veiligheid kon bieden. Ik was echt in mijn element.
Aan het eind van de ochtend ben ik bij een meisje gaan zitten dat zich de hele dag afgezonderd hield van de andere kinderen. Ik ben alleen bij haar gaan zitten, heb gewacht tot zij aan mij gewend was en uit zichzelf contact zocht door middel van oogcontact en het samen bewegen van onze handen (nog geen aanraking). Heel bijzonder was dit want nadat ik weer bij een ander kindje was gaan zitten, kwam dit meisje uit zichzelf naar mij toe.
Ik vond het heel leuk om te merken dat ik vrij snel contact had met de kinderen met een laag niveau. Dit is de doelgroep die mij het meest aanspreekt en vandaag bleek weer dat dit wederzijds was.
Het is bijzonder dat ik deze ervaring kan vergelijken met Karin die juist weer snel contact had met de kinderen met een wat hoger niveau (ongeveer 2-3 jaar). Zo werd heel duidelijk waar onze eigen voorkeur ligt, dat je dit ook uitdraagt en dat zich dit uit in het contact met de kinderen.
Sarah stelde zich deze dag heel anders op dan woensdag toen we haar voor het eerst ontmoette. Ze gedroeg zich heel autoritair, wilde dat wij meteen van alles gingen doen met de kinderen zodat de care givers iets anders konden doen, we moesten alles op schrijven etc. “Anders leren jullie niks!”
Ik voelde me enigzins door haar geïntimideerd toen zij aan het eind van de dag toen, wij afscheid kwamen nemen, aan ons vroeg wat wij morgen met de groep gingen doen want wij moesten gaan leren. Karin en ik hebben toen duidelijk uitgelegd dat wij geen ‘juffrouws’ zijn en dat als zij wil dat wij nu al iets met de kinderen gaan doen, wij dat alleen in kleine groepjes willen doen. Dat leek ze gelukkig wel te begrijpen.
Toen we aan het eind van de dag thuis kwamen hebben Karin en ik Arjen gebeld. Wij waren er toch niet gerust op. We hadden allerlei verklaringen voor Sarah’s autoritsaire gedrag, maar vroegen ons vooral af of zij niet werd overvraagd door én een verbouwing én het verdriet om haar kleinzoon én drie pedagogiekstudenten die net zijn begonnen met voorlichting geven én dan ook nog Karin en ik die daar komen werken.
Met Arjen hebben wij uiteindelijk afgesproken dat José (zijn vrouw, zij doet een groot deel van de begeleiding van de studenten die bij Proisies werken) vrijdag om 09.00 uur even langs zou komen om met Sarah te praten.
Vrijdag waren Karin en ik er weer om 08.00 uur. Voordat José kwam, hebben wij Sarah niet gezien alleen even bij het gedag zeggen. Wij konden gewoon bij de kinderen gaan zitten en met hen spelen, zonder dat er van ons al te veel werd verwacht. Wel ging de juffrouw om 09.00 uur weg. We hebben echter de hele dag niet echt alleen met de kinderen gezeten, er zat telkens wel een andere care giver bij ons. Sarah bleek toch beter te hebben begrepen wat wij daar komen doen, dan wij dachten.
Het was zo’n leuke dag vrijdag! Er was een nieuw meisje (het aantal kinderen verschilt per dag, je weet nooit wie er wel of niet is, soms komen kinderen zonder verklaring gewoon weken achter elkaar niet) en die wilde de hele tijd bij mij op schoot zitten en spelletjes doen.
De kinderen hebben hier zoveel behoefte aan fysiek contact en bevestiging. Het is aan de ene kant heel leuk en bijzonder dat zij dit bij ons zoeken, aan de andere kant is het ook verdrietig om te zien dat zij dit nú al bij ons zoeken en ons niet eerst beter willen leren kennen.
Dit meisje was na twee uurtjes heel erg moe, dat gaf ze zelf aan. Ze bleef lekker tegen mij aan hangen totdat een van de care givers haar uit mijn armen trok en op een kleedje op de grond legde. Daar moesten alle jonge kinderen slapen. Dit werkte natuurlijk niet en na een kwartiertje kwam het meisje weer bij mij op schoot zitten en viel in slaap. De care givers leken dit maar vreemd te vinden. Ze hebben meerdere keren tegen mij gezegd dat ik haar wel weg mocht leggen. Ook wezen ze naar mij en naar het kindje en lachten of zeiden dat mijn trui nu vies was van het snot (het meisje was inderdaad nogal snotterig). Ze leken het dus al met al nogal ongemakkelijk te vinden al dat lichamelijke contact. Ik ben benieuwd of wij hen daarover iets meer kunnen leren de komende 2,5 maand!
De jongen met wie ik gister handje-klap heb gespeeld, was op een plek gaan zitten waar het op een gegeven moment heel druk werd. Hij raakte hierdoor sterk overprikkeld, begon op zijn hand te bijten, tegen zijn hoofd te stompen en stereotype bewegingen te maken. Karin zag dit en heeft hem op een rustiger plekje gezet. Toen hij daar eenmaal zat, wees hij naar mij en naast zich. Toen ik naast hem kwam zitten, stak hij meteen zijn arm uit. Toen ik hem begon te kriebelen was het goed. Ik vond dit heel bijzonder! Ik kan er niet goed achter komen hoe hij dit zo had bedacht. De andere drie studenten kriebelen hem niet op die manier (alleen op zijn rug en ook niet vaak) en de care givers reageerden allemaal enigzins verbaasd of negeerden het, dus van hen kan hij het ook niet kennen.
Ik voelde me vereerd dat hij zo’n vertrouwen in mij liet zien. Ik heb hem wel een uur diepe druk op zijn arm en hand gegeven, en zachtjes voor hem gezongen. Hij werd opnieuw heel rustig en genoot er met volle teugen van. Terwijl ik dit bij hem deed, lag dat meisje op mijn schoot te slapen.
Wat heerlijk om zo te zitten! Ik voelde me zo tevreden, dit was nou precies waarvoor ik naar Zuid-Afrika ben gegaan, en wat ik goed kan.
Ik heb er zin in om de komende weken met de kinderen en de care givers te gaan werken en zo samen manieren te bedenken om tegemoet te komen aan de behoeften van de kinderen.

Vrijdagmiddag hebben we nog les in projectmanagement gekregen van Arjen. We moesten ons plan in 2 minuten pitchen aan de andere studenten en kregen dan feedback en vragen. Was interessant!
’s Avonds hebben we de verjaardag van twee meiden hier gevierd met de braai aan. Ik was kapot van die twee intensieve dagen bij Proisies maar het was heel gezellig. De 4 jongens waren er ook en met een van hen heb ik nog een interessant gesprek gehad over het afvalverwerkingsproject waarmee hij bezig is. Zo zie je maar; de projecten die hier worden opgezet zijn heel divers!
We hebben nogal wat feestjes hier want donderdagavond hebben wij Zoë’s verjaardag (de dochter van Arjen) gevierd bij ons thuis. We hadden haar op haar verjaardag al hakken gegeven maar omdat zij haar vriendinnen in Nederland zo mist wilden wij haar ook een meidenavondje cadeau doen. Dus hamburgers eten, maskertjes bij elkaar op doen en spelletjes spelen. Heel gezellig!

Zaterdag en zondag hebben we weer twee rustige dagen gehad. Geen afspraken, gewoon thuis gebleven. Ik heb mijn logboeken bijgewerkt en een begin gemaakt met wat verslagen.
Karin en ik willen al onze verslagen hier in Zuid-Afrika al af hebben, zodat we de twee weken in Nederland voordat wij met ons afstuderen gaan beginnen de tijd hebben om bij te komen en verder even nergens aan hoeven denken. Dat gaat ons lukken, maar het wordt nog wel even aanpoten!
O, zaterdag heb ik samen met Karin nog een heerlijk lange wandeling door onze tuin gemaakt. Na twee uur lopen waren we weer terug bij ons huis. De tuin is zo’n 5000 hectare groot, genoeg ruimte dus.
Zondag hebben we met een hele groep een tour gemaakt door onze tuin in een bakkie! Echt heel gaaf:) Zo mooi is het hier! We hebben giraffen en bokken en nog wat dieren gezien en de zon was ook echt prachtig!
Het was alleen al een ervaring om met zn 8en in zo’n bakkie te staan/ zitten en bij elke hobbel gelanceerd te worden. Hihih, je kan je het gegil en gegiegel wel voorstellen!

Dan hebben we deze week ook nog plannen gemaakt voor onze ‘vakantie’. Na sinterklaas (jeeh dan weet ik eindelijk wat er in het cadeautje zit mamma:)), zeg maar van 6 december tot 13 december, willen Karin en ik met nog 3 of 4 andere meiden van hier naar Kaapstad gaan. We zijn nu aan het kijken of we dat met het vliegtuig doen of met de auto. Het zijn leuke meiden dus dat wordt wel gezellig!

Morgen gaat Marlous al weer terug naar Nederland. Ik vind dit echt heel jammer, maar ben blij dat we Zuid Afrika drie weken nog samen hebben kunnen ervaren. Karin en ik gaan mee naar Kimberley om haar naar het vliegtuig te brengen. Dat wordt dus nog een gezellig dagje uit!
Vanavond eerst met zn allen uiteten, weer eens een mooi jurkej aan!:)

Dit was het voorlopig weer. Ik wil zo graag van alles vertellen over Proisies Angels en die kinders, ik hoop dat het niet te veel in elkaar overloopt en te onduidelijk is!

Drukkie!