Baie mooie kinders

Hallo allemaal,

Al weer een week voorbij en dus weer een blog. De tijd vliegt hier, we zijn al weer twee weken weg. Overigens heb ik ook al zo veel meegemaakt dat ik me telkens af vraag hoe dat allemaal in twee weken kan?!

Ik zal eens vertellen hoe het er met ons project voor staat. Zoals de meeste van jullie wel weten, willen Karin en ik hier werken met kinderen met een verstandelijke beperking.
Deze kinderen worden opgevangen door een echtpaar dat zelf een kind met een verstandelijke beperking heeft. Dit kind, Proises, heeft zijn beperking opgelopen door zuurstof tekort tijdens de geboorte. Vlak na de geboorte is Proises dood verklaart door de artsen in Kimberley. Proises’ ouders hebben toen tot God gebeden en op wonderbaarlijke wijze begon Proises weer te ademen.
Proises’ ouders hebben God toen beloofd hun leven te wijden aan het helpen van gestremde kinderen. Hun opvang hebben zij Proises Angels genoemd.
Voorouderverering en het Christelijke geloof, bestaan hier naast elkaar. De gedacht is dat de voorouders al bij God zijn dus als je hen vereerd, ben je dichter bij God.
Het krijgen van een verstandelijk beperkt kind wordt hier gezien als een straf van God. De kinderen worden dan ook vaak uit schaamte thuis gehouden en verwaarloosd of vastgebonden aan bomen of op vuilnisbelten gevonden.
De mensen die bij Proises Angels werken, worden verketterd door de gemeenschap; zij zijn goddeloos, als je contact met hen hebt, krijg je zelf ook een beperkt kind, ze zijn corrupt, leveren slecht werken, slaan de kinderen etc. Er wordt van alles over hen gezegd, waarvan het meeste niet waar is.
De opvang vindt plaats in een kleine shanti (huisje van golfplaten) aan de rand van een van de townships. Er worden ongeveer 27 kinderen opgevangen. Sommige kinderen komen uit de buurt, anderen worden er in bakkies (auto’s) gebracht.
Naast deze vaste opvang doet de moeder van Proises, Sarah, ook door to door werk. Zij gaat dan langs bij gezinnen in de townships. Kijkt hoe het er bij de kinderen thuis aan toe gaat en foetert mensen uit als ze het er niet mee eens is.
Ook zijn er vanuit Proises verschillende andere projectjes. Zo worden er bijvoorbeeld regelmatig bijeenkomsten georganiseerd voor jonge meisjes, waarbij er voorlichting wordt gegeven over persoonlijke hygiëne.
De ouders van Proises en de andere verzorgers van Proises Angels doen hun best om de kinderen zo goed mogelijk op te vangen, maar zij hebben weinig (zeg maar geen) kennis over hoe zij dit het beste kunnen doen. Wat veel voorkomt is dat de kinderen op de grond liggen/ zitten en de verzorgers er om heen staan te kijken met de armen over elkaar. Af en toe geven zij dan een half verteerd puzzel stukje aan een kind en gaan vervolgens weer toe staan kijken hoe het kind hier op kauwt.
Karin en ik hebben veel handpoppen meegenomen en hopen onder andere hiermee aan hen te laten zien wat de mogelijkheden van het kind zijn, welke spelmogelijkheden er zijn en hoe zij een band op kunnen bouwen met de kinderen.

Karin en ik zijn nog niet met ons project begonnen vanwege twee verschillende redenen. Allereerst is er een verbouwing gaande bij Proises waardoor de kinderen in een nog kleinere ruimte zitten dan anders en er weinig plek is om iets te doen.
En de tweede reden is dat de eerste woensdag dat Karin en ik hier waren, het kleinkind van de ouders van Proises is overleden. Dit was natuurlijk een ingewikkelde situatie.
Bij Proises Angels werken al drie pedagogiek studenten. Zij hebben een heftige week achter de rug, met afgelopen woensdag de begrafenis.

Afgelopen woensdag ook hebben Karin en ik een gesprek gehad met Arjen. Hij vertelde ons toen over een zoon van een blank echtpaar. Deze jongen (19 jaar, Johan) is zwaart autistisch en heeft een heel laag niveau. Zo laag zelfs dat Arjen het dierlijk noemde.
De ouders van Johan zitten met hun handen in het haar. Zij weten niet wat ze met hun zoon aan moeten. Johan wordt begeleid door een nanny die er 24/7 is.
Karin en ik willen binnenkort bij hen langs gaan samen met Arjen (hopelijk kan dat deze week) om te kijken wat we voor hen kunnen betekenen. We hopen natuurlijk dat wij zelf met Johan kunnen werken maar als het zo slecht met die jongen gaat zijn 3 maanden te kort om hem goed te kunnen helpen. Als wij dan na 3 maanden al weer weg gaan, komt dat zijn ontwikkeling misschien/waarschijnlijk niet ten goede. In dat geval kunnen wij beter kijken of wij kunnen werken met de nanny, door haar bijvoorbeeld tips te geven.
Hierover dus binnenkort meer.

Donderdag heeft Arjen ons met de auto meegenomen naar verschillend scholen hier in de omgeving. Onder andere naar de Hoerschool (spreek uit: hoo-wer school). Dit is een school voor rijke mensen. Er gaan overwegend blanke kinderen naar de school (onder andere Arjens dochter Zoë). Er zitten ook wel zwarte kinderen op deze school maar dit zijn vooral kinderen van personeel van de blanke mensen.
Arjen vertelde ons dat hoe beter de school, hoe minder geld er vanuit de overheid wordt gegeven en hoe meer ouder betrokkenheid.
Dit is dus ook iets voor de studenten om over na te denken! Als wij het onderwijs op de ‘arme zwarte’ scholen gaan verbeteren, zullen ouders meer moeten gaan betalen. Veel ouders zijn hier echter te arm voor, waardoor er minder kinderen naar school kunnen.
Gek eigenlijk hè?! Er zijn heel veel van dit soort dingen waarmee wij rekening moeten houden hier.
Wij moeten goed letten op onze houding. We zijn altijd professioneel en vooral heel positief over ons project, ons verblijf en onze collega’s.

Na onze tour met Arjen hebben wij een gesprek met hem en zijn vrouw José gehad. Onder andere over hoe en wanneer wij gaan beginnen met ons eigen project. De plannen zijn als volgt (maar kunnen ook snel veranderen): aanstaande dinsdag hebben wij een gesprek met José en de drie meiden die nu al bij Proises werken. Die meiden schijnen het lastig te vinden dat wij daar ook komen werken. Het is dus belangrijk dat wij goed met hen af stemmen.
Zij werken op maandag, dinsdag en woensdag bij Proises. Het is de bedoeling dat Karin en ik hier op donderdag en vrijdag gaan werken.
Zoals ik net vertelde gaat Sarah op woensdag vaak door to door. Het leek ons en José een goed plan als wij dan met haar mee gaan. Wij kunnen Sarah dan ondersteunen door de gezinnen in hun eigen omgeving tips te geven over hoe zij een band kunnen ontwikkelen met hun (verstandelijk beperkte) kind.
José kan ons hopelijk ook dinsdag voorstellen bij Proises, zodat wij donderdag en vrijdag kunnen beginnen.
José kwam ook nog met een idee voor een ander project. Het leek haar en Arjen een goed idee als Karin en ik één keer in de week naar het park hier in Douglas gaan en gewoon gaan spellen met bijvoorbeeld handpoppen. Op deze manier kunnen wij straatkinderen die niet naar school gaan bereiken d.m.v. drama/toneel en laten wij aan iedereen zien wie wij zijn en welke leuke dingen wij te bieden hebben. Op deze manier hopen wij onszelf weer wat positiever in beeld te brengen bij de bewoners van Douglas.

Al met al zijn er dus heel veel plannen voor de komende drie maanden. Het idee is nu om op maandag en dinsdag met Johan te werken, woensdag door to door te gaan en donderdag en vrijdag bij Proises op de groep te werken. Wanneer wij in het park gaan staan is nog niet helemaal duidelijk. Dit hoeft in principe niet heel lang te duren en zou een klein project naast ons ‘grote’ project bij Proises moeten zijn. Dit zou dus eventueel op woensdagochtend kunnen (het door to door is ’s middags). We zien het komende week wel als er wat meer duidelijkheid is over Proises.

Vrijdag was Marlous jarig (een van de studenten hier en klasgenootje van Karin en mij, net zoals Meryem). Wij zijn toen met zijn viertjes, Marlous, Meryem, Karin en ik naar Kimberley gegaan. Dit is een grotere stad, een uurtje rijden bij ons vandaan.
Hier hebben we een diamantmijn bekeken. Heel bijzonder. Wij stonden hoog op een soort brug die erg wiebelde (iieeeeh!) en keken naar beneden. Zo diep hebben die mensen dat uitgegraven, er is daar zelfs een soort meer ontstaan.
Het was bijzonder om het te zien maar wat vooral apart was, was hoe er over die periode werd verteld. Het werd allemaal vrij rooskleurig voorgedaan. Nee hoor de blanken waren net zozeer als de zwarten slaven van de diamanten, de zwarten werden niet onderdrukt door de blanken (Apartheid? Huh? Nog nooit van gehoord!) en alles eindigde goed.
De apartheid is een begrip waarvan niemand hier wil horen dat het nog steeds bestaat. Zolang we het doodzwijgen is het er ook niet, lijkt de algemene gedachte te zijn. Echter in het dagelijks leven is het nog duidelijk zichtbaar. Zo zeggen blanken zwarten vrijwel nooit gedag. De zwarte mensen zijn vaak ook verbaasd over onze vriendelijkheid naar hen toe.
Ik vind het moeilijk om te zien hoe de ene mens zich zo boven de ander verheven kan voelen. Het is zo oneerlijk dat de ene mens meer kansen krijgt omdat hij een andere huidskleur heeft!
Vrijdagavond hebben we gezellig met een groot deel van de groep een spelletje gedaan. Heel leuk, brengt de groep weer dichter bij elkaar. Ik heb sinds vandaag het gevoel dat ik er helemaal bij hoor. Ik heb daar mijn best voor gedaan dus dat voelt fijn!

Het afgelopen weekend hebben we lekker niks gedaan. Beetje geluierd, in de zon gelegen, boekje gelezen en film gekeken. Heerlijk! Even bijkomen van weer een drukke week vol heftige, bijzondere, verdrietige en gezellig momenten.
Van twee meiden uit onze groep waren dit weekend de ouders er. Zondag was een van de vaders jarig. Hij wilde dit met ons allemaal vieren, we hebben lekker gebraait (soort bbq).

Vandaag (maandag) zijn Karin en ik met Marlous en Meryem meegeweest naar een school in Mandelaplaats; Bucklands. Dit is een vrij kleine school, ongeveer 125 leerlingen.
Marlous en Meryem geven hier aan vier groepen dramalessen. Ik heb 1 les gezien. Heel bijzonder om te zien en te horen wat Marlous en Meryem al met deze kinderen hebben bereikt.
Ook in deze lessen zie je de Zuid-Afrikaanse cultuur terug. Als de kinderen wordt gevraagd een kring te vormen blijven zij een eindje bij Marlous vandaan. En iedereen volgt elkaar. Er zijn maar weinig kinderen die zelf iets nieuws in durven te brengen. Dit zie je in Nederland natuurlijk ook, maar hier in Zuid-Afrika worden nieuwe ideeën al snel de grond in geboord. Kinderen moeten luisteren naar de volwassenen en niet al te veel zelf nadenken.
Ik heb ’s ochtends, toen Karin bij een les van M&M aan het kijken was, met de kinderen uit een kleuterklas gespeeld. Deze kinderen waren naar buiten gestuurd omdat hun klaslokaal schoongemaakt werd (door de juf, gewoon onder schooltijd). De kinderen moesten zichzelf maar even vermaken.
We hebben zakdoekje leggen gespeeld, Jan Huigen in de ton gedaan en onder begeleiding van de juf die even kwam kijken een liedje gezongen waarbij één kind werd uitgenodigd om in het midden van de kring een beweging te maken die de anderen dan nadeden. Ik vond het heel mooi om te zien dat de juffrouw dit spel met de kinderen speelde. Het is heel goed voor hun ontwikkeling om gezien te worden door anderen en dat is precies waar dit spel toe uitnodigt; elkaar zien.

Overigens vond ik dit een lastig uurtje. Mandelaplaats is de armste township hier in Douglas. Dit is ook duidelijk aan de kinderen te zien. De kinderen krijgen op school tussen de middag te eten. Voor veel kinderen is dit de enige maaltijd die zij op een dag krijgen. Veel kinderen krijgen in het weekend helemaal geen eten. Lastig als je weet dat je zelf twee boterhammen en een mueslireep in je tas hebt en thuis nog veel meer eten. Teveel eigenlijk..
De kinderen doen allemaal hun best om een beetje aandacht te krijgen van mij, willen mijn hand vasthouden en laten kunstjes aan mij zien om een complimentje te krijgen. Deze kleuters waren allemaal zulke mooie en enthousiaste kinderen. Nog niet verpest door de moeilijke omstandigheden waarin zij wonen. Ik had ze zo graag allemaal geknuffeld en in mijn koffer mee naar Nederland willen nemen! Het is moeilijk om te weten dat veel van deze kinderen binnen een paar jaar niet meer zo vrolijk zijn, getekend door alles wat zij hebben meegemaakt. Het is zo oneerlijk dat deze kinderen zoveel minder kansen hebben in het leven dan anderen!

Dit was het al weer (nouja al, ik zie dat ik toch al wel weer aardig wat heb geschreven). Ik wil jullie nog bedanken voor alle lieve berichtjes. Daar geniet ik echt van!

Baie dankie voor het lees.
Liefs, Maud