Prachtig kersfees, oliebollen en nieuwe kinders

Hallo allemaal,

Hoe gaan het met jelle?
Ek baie geniet van mijn laatste drie weken in het mooie Zuid- Afrika. Jaja, nog maar twee weken en dan ben ik al weer terug in ons kikkerlandje. De tijd gaat snel zeg! Ik wil nog helemaal geen afscheid nemen, gelukkig gaan we komende week beginnen met een nieuw project in een andere township (Bongani) en kan ik dus nog even lekker met wat kindjes aan de slag.
Het project wat Karin en ik gaan doen bestaat nog niet. Nienke heeft besloten 3 maanden langer in Zuid- Afrika te blijven en dit project te gaan draaien. Karin en ik gaan haar de komende drie weken helpen om het op te zetten.
Tijdens een door-to-door actie van José, heeft zij een vrouw ontmoet die verschillende beperkte kinderen in de buurt kende. José heeft een tweede afspraak met deze vrouw gemaakt en toen had die vrouw al 5 kinderen bij elkaar gebracht. Heel bijzonder hoe gemotiveerd die vrouw is!
De bedoeling is dat er een soort spel-aan-huis project wordt opgezet. Wij gaan de komende 3 weken allereerst kijken hoeveel kinderen er zijn, voor welke kinderen wij dit op willen zetten (alleen verstandelijk beperkte kinderen, kinderen met een leerachterstand, allebei etc.) en hoe we het vorm kunnen gaan geven.
Ik ben heel benieuwd, heb er zin in. Lekker weer met kinderen spelen en iets nieuws opbouwen.

Goed, genoeg over de komende weken. Eerst maar eens vertellen hoe ons kerstproject is gegaan. Eerste kerstdag was de meest bijzondere kerstdag die ik tot nu toe heb meegemaakt!
’s ochtends om 7 uur waren we bij Proisies aanwezig waar we meteen aan het werk werden gezet om de 45 kilo kip te ontdoen van vet en vel. Een deel van de kip was nog bevroren, dus mijn vingers hebben alvast een voorproefje gehad van de kou in Nederland;)
Hierna hebben we 18 kilo aardappels geschild en in iniemienie stukjes gesneden, 6 bossen wortels geschraapt en in kleine stukjes gesneden, 6 paprika’s in kleine stukjes gesneden, uien geschild en in kleine stukjes gesneden, bieten gekookt en in stukjes gesneden, de kip gekookt, kerrie gemaakt, bietensalade gemaakt etc.
We zijn heel snel geweest! Om 12 uur stond alles al lekker te borrelen in de pannen en om 1 uur waren we bezig met het vullen van de take- away bakken en konden we bijna gaan.
Sarah en Andries hadden bedacht dat ze we geen kipkerrie uit konden delen zonder een salade erbij. Zij hadden dus zelf nog bieten gekocht. Mooi om te zien want dit toont wel aan hoe begaan ze met dit project zijn en hoe belangrijk het ook voor hen is.
Toen Arjen en Jose aankwamen met het bakkie met daarop de grote pan rijst die we dinsdag hadden gekookt, bleek dat de Zuid- Afrikanen onder ons vonden dat de rijst niet meer goed was (in onze ogen was die prima;)) dus de rijst die nog wel goed was, werd opgeschept en er bleven twee caregivers thuis die nog eens 10 kilo rijst gingen koken (wij hadden dinsdag maar 20 kilo gekookt, want dat leek ons wel genoeg).
Nou en toen begon het hoor! T- shirts werden uitgedeeld en aangetrokken, alle take- away bakken werden op het bakkie geladen, het speelgoed lag in de auto, iedereen had eindelijk een plekje gevonden danwel op het bakkie danwel in een auto (we gingen met 2 bakkies en 1 auto), we vertrokken en... na anderhalve meter stonden we stil om eten uit te delen bij de buren. Typisch Zuid- Afrikaans dit weer!
Nu goed, de buurkindjes waren heel blij met het eten en de cadeautjes. Hierna begon het wel echt. We hebben met z’n allen een stuk gereden en kwamen bij het eerste gezin aan. We hadden met elkaar afgesproken niet te lang bij een shanti/ gezin te blijven. We zouden het eten en de cadeautjes geven en dan weer weg gaan.
Dit ter voorkoming van bedelende mensen bij de auto’s en omdat we simpelweg heel veel gezinnen hadden om langs te gaan.

Het was zo mooi om te zien hoe de mensen op onze komst reageerden. Los van het eten en de cadeautjes die zij van ons kregen, was het voor hen al verbazingwekkend dat er zo’n grote groep mensen (we waren in totaal met 22 man) van verschillende huidskleur, samen, met elkaar, door de townships liepen.
Hiernaast waren de meeste mensen ook al verbaasd dat er blanke mensen om hen gaven, en dan zeker op een dag als eerste kerstdag.
De mensen waren zo blij verrast met het eten en de cadeautjes voor de kinderen. De meesten reageerden heel dankbaar, sommigen zegenden ons zelfs. Bizar om te zien dat sommige kinderen het speelgoed bijna niet aan durfden te nemen, simpelweg omdat ze niet gewend zijn een cadeautje te krijgen.
Na de eerste paar gezinnen blij te hebben gemaakt, reden we weer terug naar Proisies. Het begon namelijk te onweren en te regenen en bovendien moest de rijst onderhand al wel klaar zijn.
Er werd een nieuwe salade gemaakt (de bietensalade was op) en een nieuwe lading take- away bakken werd opgeschept en in de auto gezet.
Hierna zijn we de rest van de middag doorgereden langs allerlei gezinnen op allerlei verschillende plekken. We zijn vooral op veel plakkersvelden geweest. Dit zijn velden met veelal kleine shanti’s (van die vierkante huisjes gemaakt van golfplaten) waar de mensen officieel niet mogen wonen, maar wat wordt gedoogd door de gemeente omdat de townships vol zitten. De mensen die hier wonen zijn vaak (nog) armer dan de mensen in de townships.
We zijn bij zoveel verschillende mensen geweest. Het ene gezin had het eten echt hard nodig, het andere gezin wat minder maar hier gingen we langs om te netwerken voor Sarah en Andries. Uiteindelijk, als je het vergelijkt met Nederland, kan iedereen hier wel een beetje extra eten gebruiken.
We zijn ook bij een aantal kinderen van Proisies langs geweest. Zo leuk om die te zien! Een meisje, Rosie, zag mij en kwam zo hard naar me toegerend, wat heerlijk is dat toch. Tegelijkertijd ook heel moeilijk omdat ik weet dat ik ze waarschijnlijk niet meer terug zie, daar de scholen pas weer beginnen op de dag dat Karin en ik naar Nederland vertrekken.

Naast alle mooie en bijzondere ervaringen van eerste kerstdag heb ik ook nare dingen gezien. Toen we bij de broer van Andries eten kwamen brengen, kwam hun buurvrouw ons huilend om eten vragen. Ze had een blauw oog (zo een die je in films ziet, helemaal dik, blauw en dicht) en haar man kwam haar achterna met zijn riem.
Ze smeekte ons om eten voor haar kinderen. Zo erg dat we haar niet konden helpen. Ze stond niet op de lijst en we hadden afgesproken de lijst af te werken omdat we anders iedereen die bedelde iets te eten moesten geven. Ik vond het zo erg! Heb er echt om staan huilen (iets wat de caregivers overigens maar onzin vonden, “ach ja meisje dit is Zuid- Afrika”).

Gelukkig was het over het algemeen een heel mooie dag waarop we veel ouders en kinderen heel blij hebben kunnen maken. We hebben meer dan 200 take- away bakken uitgedeeld!!!
De dag ging zo snel voorbij, we gingen maar door: van het koken naar het opscheppen naar het rondbrengen. Plotseling was het al half 5 en werden de mensen in de township steeds dronkener en werd het voor ons dus steeds onveiliger. We zijn tot 5 uur door gegaan en hebben op het laatst veel eten en cadeautjes gegeven aan gezinnen die eigenlijk niet op de lijst stonden.
Daar had ik het wel lastig mee, niet omdat ik het die mensen niet gunde, helemaal niet zelfs, maar omdat we dan die vrouw aan het begin van de middag, toch hadden kunnen helpen.
Zo’n gevoel is moeilijk om los te laten, maar ik heb er toch mijn best voor gedaan want ik maak mezelf er doodongelukkig mee als ik mijzelf dat blijf verwijten.
Ik weet wel dat ik niet iedereen kan helpen en dat ik dankbaar moet zijn voor de mensen die ik wel heb kunnen helpen, maar dat is zo moeilijk als je dit soort dingen ziet.
Ik heb wel een heel fijn gevoel aan de dag over gehouden, dus dit laatste heeft niet de overhand genomen gelukkig.

Tijdens de hele dag waren er momenten waarop ik mij realiseerde hoe mooi en bijzonder en gaaf het was dat we dit echt aan het doen waren. Dat we niet meer alleen maar kijken naar het ongeluk van anderen maar dat we ook echt iets deden om daar iets aan te veranderen. Niet door fundamenteel is te veranderen, maar door in hen een klein lichtje te ontsteken. Een lichtje dat laat zien dat er wel mensen zijn die om hen geven.
Ik heb mij wel gerealiseerd hoe bevoorrecht ik ben dat er zoveel mensen zijn die met mij en de mensen hier meeleven dat zij dit mogelijk hebben gemaakt. Zonder jullie (en dat klinkt heel cliché maar is echt zo) had dit niet gekund! Dus uit de grond van mijn hart: dankjulliewel!

Toen we na eerste kerstdag thuis kwamen, bleek onze douche het niet te doen. Echt balen want dit was nou echt zo’n moment dat je graag even wil douchen;) Die shanti’s hebben meestal een vrij doordringende lucht...
Nou goed, dan maar vies ons bed in. We waren ook te moe om ons er druk over te maken. De volgende ochtend deed ie het gelukkig weer.
Tweede kerstdag zijn we aan het eind van de middag naar Arjen en José gegaan. Beetje opgetut en bewapend met twee salades en zelfgemaakte bitterballen!
Was heerlijk en heel gezellig! Het kerstgevoel kwam een beetje door het schattige kleine kerstboompje dat ik vanuit Nederland mee had en de kerstkaars die ik had gekregen, voor het echte kerstgevoel was het echter te warm hoor.

Vrijdagochtend 27 december was ik al vroeg wakker, netals Sandi. We zaten voor ons huis alvast wat voor school te doen, toen er een jongen op ons af kwam lopen. Of dat we even met hem mee wilden komen.
Wij dus met z’n tweeën mee, vonden het wel een beetje gek. Na een stukje te hebben gelopen bleek dat het de jongste zoon van Teunis (de baas van Broadwaters en dus Sunset) was, “oja”, zei hij “dat had ik beter even eerder kunnen zeggen”, hahah.
Hij en zijn vader hadden bedacht dat ze ons als kerstcadeautje een boottochtje cadeau zouden doen. Super leuk!
Hiernaast had Teunis’ zoon bedacht dat wij gebruik mochten maken van zijn ‘chill- plekje’ als hij naar de Kaap was. Die plek is in een nog niet af gebouwd huis, overal open, heerlijk in de schaduw en de wind met lekker stoelen en een keukentje. Super lief dat we daar gebruik van mogen maken!
’s Middags dus op de boot. Dat was ook al zo lekker! Echt even een vakantiedagje tussendoor. We kregen een welkomsdrankje en op tafel stonden allemaal lekkere hapjes voor ons. We hebben anderhalf uur gevaren, gezond en door het water gesleept in van die grote banden. Helemaal top! Zoë en Boris waren ook gezellig mee.

Zaterdag 28 december hebben Sandi en ik ’s ochtends lekker een stuk hardgelopen. Hierna zijn we in de rivier gesprongen en hebben we nog een stukje gezwommen. Was lekker om even te bewegen, dat mis ik wel. We fietsen hier natuurlijk niet en sporten ook nauwelijks.
Daarna even in de zon gelegen en aan school gewerkt. Aan het eind van de middag met z’n vieren (Sandi, Nienke, Karin en ik) gezwommen en weer lekker in de zon gelegen.
Na het eten hebben we Pocahontas II gekeken, heerlijk ontspannen.

Zondag 29 december zijn de ouders van Sandi hier in Douglas aangekomen. We hebben met elkaar gebraaid. Was gezellig en lekker.

Maandag 30 december ben ik samen met Sandi en haar ouders meegegaan naar het sportveld met Zoë, Boris en José. Hier hebben we een uur lang allerlei sportspelletjes gedaan met de kinderen uit Breipaal.
Dit project hebben twee studenten, Sarah en Yvette, opgezet. Het is de bedoeling dat het project door nieuwe stagiaires wordt overgenomen. Om het gat tussen het vertrek van Sarah en Yvette en de komst van de nieuwe studenten niet te groot te laten zijn, hebben José en Zoë en Boris het project tijdelijk overgenomen.
Het was onwijs leuk om te doen. Lekker spelen en knuffelen met die kinderen. Ze willen natuurlijk allemaal met ons op de foto, bij ons in het groepje en een high five of een knuffel als ze hebben gewonnen. Zoë en Boris waren heel leuk met de kinderen, ze lieten ze zelf spelletjes kiezen en hielden in de gaten dat er geen kinderen werden buitengesloten en dat de kinderen op een leuke, sportieve manier meededen. Mooi om te zien!
De rest van de dag heb ik nog wat aan onze verslagen gewerkt.

Op oudjaarsdag zijn Karin, Nienke en ik, samen met José naar Bongani (een township) gegaan. Hier woont Emily, de vrouw waar ik het in het begin van mijn blog over had.
We werden heel hartelijk door Emily ontvangen. Ik voelde mij meteen thuis, welkom en geliefd. Emily is een vrouw met een groot hart en zeer goede en realistische ideeën voor het project.
Het idee is een project op te zetten voor gestremde kinderen die dan in het begin anderhalf uur per dag, 2 dagen in de week, naar Emily toekomen en hier door middel van spel worden gestimuleerd in hun (sociaal- emotionele) ontwikkeling. Als het project eenmaal goed loopt kan het worden uitgebreid naar meerdere groepjes, langere tijden en/of meerdere dagen.
Er waren vandaag 3 gestremde kinderen; twee meisjes en een jongen. De kinderen worden door hun ouders/ verzorgers naar Emily gebracht. Vandaag bleven de ouders bij Emily hangen om een praatje te maken. Het is de bedoeling dat er een keer in de zoveel tijd een bijeenkomst zal zijn voor de ouders en dat de kinderen de andere tijd alleen (dus zonder ouders) aan het project meedoen. We hebben met hen wat gekletst over hun kinderen en de problemen die zij ervaren.
Met de kinderen hebben we gevoetbald en later van stenen huisjes gebouwd. Super leuk om weer met de kinderen bezig te zijn! Dan merk ik pas hoe ik dat de laatste tijd heb gemist. Alleen maar verslagen typen is ook niet alles;)

Na anderhalf uur bij Emily te zijn geweest, heeft zij ons meegenomen naar een gestremd jongetje in de buurt. José en Nienke waren tijdens een eerder moment door to door, bij hem langs geweest. Toen schijnt hij er veel beter uit te hebben gezien dan nu.
Het jongetje lag in zijn eentje in een achteraf kamertje in een shanti die niet fris rook. Zijn oma zat buiten naast de shanti, had al het een en ander gedronken, en kon moeilijk lopen en zien. Zijn moeder was naar het dorp, we weten niet waarom want voor zover wij weten heeft ze geen baan.
Het jongetje lag onverzorgd op een kleedje op de grond. Omdat hij zijn armen tot bloedens toe bijt, had hij een soort zware kokertjes over zijn armen. Hij kon zijn armen hierdoor niet eens optillen (slecht voor zijn lichaamsbesef). Op zijn armen lagen ook nog eens kussens zodat het hem nog moeilijker werd gemaakt om zijn bovenlijf te bewegen.
Toen wij binnenkwamen raakte de jongen duidelijk overprikkeld. Hij begon allerlei geluiden te maken en draaide weg als hij werd aangeraakt.
Moeilijk hoor om zo’n jongen te zien! Waarschijnlijk zou dit een heel vrolijke jongen zijn als hij maar de juiste begeleiding zou krijgen.
Ik vraag me bij dit soort kinderen vaak af wat de zin van hun leven is. Waarom zijn zij op aarde gekomen als zij alleen maar hele dagen in een achteraf kamertje worden gestopt en alleen maar kunnen liggen? Zouden zij de mensen om hen heen echt iets kunnen leren of is daar te weinig bewustzijn voor hier?

Het nieuwe jaar hebben we met z’n 6en thuis ingeluid. We hebben eerst lekker gebraaid met de ouders van Sandi (met oud&nieuw bleek alles hier dicht te zijn dus konden Sandi’s ouders niet uiteten). Daarna hebben we samen een filmpje gekeken en spelletjes gespeeld.
’s Middags hadden we al oliebollen gebakken, bijna netals thuis dus :)
Heel gek om 12 uur met elkaar in te moeten luiden zonder dat de televisie ons verteld hoe laat het is. We hebben afgeteld en een lekker glaasje champagne gedronken.
Liza en Kim (twee studenten van integrale veiligheidskunde die bij de politie stage lopen) hadden vuurwerk gekocht, dus dat hebben zij afgestoken. Toch nog een beetje echt oud&nieuw want een ‘jaarwisselingsgevoel’ had ik niet hoor, daar is het weer te anders voor.
’s Avonds om 12 uur, bij jullie dus 11 uur, nog even gebeld met de familie. Was leuk om iedereen z’n stem weer eens te horen.
Nieuwjaarsdag hebben Sandi, Nienke, Karin en ik met elkaar een organisatie- en omgevingsanalyse van Proisies Angels gemaakt. Super fijn dat we dit konden delen. Vier weten meer dan twee en bovendien was het nu zo af.
’s Middags heb ik mijn eerste (en waarschijnlijk ook laatste) nieuwjaarsduik gedaan. Was gezellig met Karin, Sandi en Nienke.

Donderdag (2 januari) zijn Karin en ik weer met José naar Bongani, naar Emily gegaan. We hebben weer met de kinderen gespeeld, bellen geblazen dit keer (super leuk, dankjewel Marinka! de bellenblaas was na een uur helemaal op).
Verder hebben we met de aanwezige ouders gepraat en hun gegevens genoteerd. Ook hebben we afspraken gemaakt voor de komende week. Karin en ik gaan dan met z’n tweeën naar Bongani. José en Nienke zijn allebei lekker op vakantie.
Karin en ik gaan volgende week dinsdag en donderdag naar Bongani om met de kinderen te spelen en een inschatting te maken van hun niveau zodat Nienke en José hiermee verder aan de slag kunnen.

Vrijdag heb ik de hele dag voor school gezeten. Er is al lekker weer een hoop af. Als we nog even knallen de komende week dan krijgen we het overgrote deel af voordat we terug komen.
Dan hebben we twee weken waarin we vrijwel alleen maar energie hoeven te steken in het aclimatiseren:)
Vandaag gingen Sandi en Nienke met de ouders van Sandi op vakantie naar de Kaap. Over 9 dagen zijn ze weer terug.

Zaterdag zijn Karin, Liza, Kim en ik naar Kimberley gegaan. Liza en Kim zijn naar de big hole gegaan en Karin en ik hebben heerlijk geshopt! Nog even wat leuke zomerkleding gekocht die in Nederland meteen de kast in kan;)
Naast het shoppen voor onszelf hebben wij ook speelgoed gekocht voor de kinderen in Bongani.
Van het geld dat wij van jullie hebben gehad voor het kerstproject, was nog het een en ander over. We hebben hiervan nog allerlei speelgoed gekocht waarmee dit nieuwe spelproject in Bongani kan worden opgestart. Van poppen tot autootjes tot bellenblaas tot tekenspullen, we hebben van alles.
We gaan de kinderen en Emily hier heel blij mee maken! Ik wil jullie hiervoor nogmaals bedanken!

Zondag wat voor school gewerkt en natuurlijk met thuis gebeld want pappa was jarig!
Het was niet zulk mooi weer zondag: bewolkt, harde wind en af en toe regen. We hadden het allemaal koud, lange broek en trui aan en dan nog bibberen.
Volgens Karins mobiel was het toch nog 29 graden. Bizar hoe je went aan de warmte!

Maandag weer aan school gewerkt. Karin en ik zijn bezig een spelboekje voor de caregivers van Proisies Angels te maken. Heel leuk! Voor elke groep (dus voor de drie verschillende niveaus) werken we 4 activiteiten uit. We schrijven dan hoe je een activiteit kunt vorm geven, wat het doel van de activiteit kan zijn en op welke aspecten van het gedrag van de kinderen de caregivers kunnen letten.
Lieke (ons huisgenootje die prachtig kan tekenen) zal het boekje van tekeningen voorzien.
We willen het boekje bij ons afscheid aan de caregivers overhandigen. Ben benieuwd wat ze er van zullen vinden.

Vandaag (dinsdag) zijn Karin en ik weer in Bongani geweest bij Emily. We hebben eerst een wandelingetje gemaakt door de township om de kinderen op te halen. Leuk want zo zie je toch veel meer dan in de auto.
Omdat we nog niet zo lang bij Emily werken, is het nog niet helemaal duidelijk hoe veilig we bij haar zijn. Nou vandaag bleek dat Emily goed voor ons zorgt. Ze lette onwijs goed op de omgeving, maakte met iedereen een praatje... Ik heb me geen moment onveilig gevoeld.
Toen we weer bij Emily thuis waren hebben we kennis gemaakt met haar zus, ook al zo’n mooi mens.
We hebben lekker gespeeld met de kinderen met al het nieuwe speelgoed. Goh wat waren Emily en haar zus daar blij mee. En natuurlijk ook de kinderen, ze konden eigenlijk niet kiezen waarmee ze wilden spelen.
Ik heb hiernaast nog samen met Emily de mijlpalenlijst van Greenspan ingevuld voor een van de kinderen. Deze mijlpalenlijst geeft inzicht in de sociaal- emotionele ontwikkeling van een kind. Mooi om te merken hoe goed Emily ook naar de kleine gedragingen van het kind kijkt en deze op juiste wijze duidt.
Al met al weer een heerlijke dag! Donderdag mogen we weer, jippie! Waarschijnlijk is dat meteen de laatste keer. De tijd gaat zo snel...!

Dikke kus voor jullie allemaal!