De eerste week!

Lieve allemaal,

Mijn eerste blog vanuit Zuid-Afrika! We zitten hier nu al weer een week en hebben heel veel meegemaakt.

De reis hiernaar toe verliep niet vlekkeloos, gelukkig maar want dat was wel heel vreemd geweest na alle problemen tijdens de voorbereidingen (voor de mensen die het nog niet weten, ons visum hebben wij vrijdag de 11e gekregen, we vlogen maandag de 14e).
Toen wij op Londen Heathrow aankwamen bleek onze vlucht met British Airways naar Johannesburg te zijn gecancelled. Wij dachten al dat we een nachtje in een hotel moesten maar toen bleek dat er 20 plaatsen vrij kwamen op een vlucht van South African Airways. Wij werden dus overgeboekt zodat wij onze aansluiting op Johannesburg nog konden halen, hier waren wij natuurlijk erg blij mee.
Na 12 uur niet weten wat te doen met onze benen, kwamen wij aan op Johannesburg. Hier moesten wij onze koffers van de band halen en opnieuw laten inchecken omdat wij van maatschappij wisselden. Zoals jullie begrijpen, lagen onze koffers niet op de band. Na wat informeren werd ons duidelijk dat onze koffers waarschijnlijk nog in Londen waren. Ons werd verteld dat onze koffers zo snel mogelijk naar ons toe zouden komen. Prima dus.
De vlucht van Johannesburg naar Kimberley was in een heel klein vliegtuigje, veel last van turbulentie, vooral bij opstijgen en dalen.
Op Kimberley Airport werden wij opgehaald door onze lieve klasgenootjes Meryem en Marlous. Wat een leuk en bijzonder weerzien was dat!
Na een uurtje rijden in de auto kwamen wij aan bij ons huis (Sunset Game Lodge) waar wij hebben opgewacht door 20 meiden. Er was net een verjaardagsfeestje aan de gang dus wij vielen met onze neus in de boter.
De lange vlucht, alle nieuwe indrukken en de ontmoeting met alle meiden had ons enigzins uitgeput dus we zijn lekker op tijd naar bed gegaan.

Woensdag maakte Karin mij om 05.50 uur wakker want er stonden 6 giraffen in onze tuin. Vlakbij. Echt prachtig, wat een cadeautje. Die beesten zijn heel nieuwsgierig en keken net zo goed naar ons als wij naar hen. Nadat wij een half uur lang buiten hebben gestaan en foto’s hebben gemaakt, gingen de giraffen weg en Karin en ik weer naar bed.
Toen wij na een paar uur wakker werden waren alle meiden + de vier jongens (die wonen in een ander appartement een eindje bij ons vandaan) een boottocht aan het maken. Karin en ik voelden ons nog te moe dus hadden wij besloten een dagje met zijn tweetjes thuis te blijven. We hebben een heerlijk ontspannen dagje gehad; veel gelezen, muziek geluisterd en foto’s gemaakt.

Het huis bestaat uit twee gebouwen. Een met slaap- en badkamers en een gebouw met woonkamer en keuken. Karin en ik slapen de komende 3 weken in een tweepersoonsbed in de woonkamer. Weinig privacy dus en lekker knus. Gelukkig kunnen we na die 3 weken in een van de slaapkamers.
We hebben een heel grote tuin om het huis, we zitten namelijk in een privé natuurpark. Rondom ons huis lopen heel veel dieren, vooral nyala’s. We hebben twee mannetjes nyala’s, verschillende vrouwtjes en zelf een baby! 

Donderdagochtend werd ik gebeld door een vrouw van Kimberley Airport die ons vertelde dat onze koffers er waren. We hebben toen afgesproken dat de koffers naar Douglas naar de King Food gebracht zouden worden. De King Food is een soort klein fastfood tentje in het centrum van Douglas waar het voor ons veilig is om te zitten.
Douglas is niet zo aan toeristen gewend en er is veel sprake van alcohol- en drugsmisbruik en criminaliteit. Hiernaast zijn er verschillende mensen (vooral blanken, maar zeker ook zwarte mensen) die niet blij zijn met onze komst in Douglas.
We moeten goed letten op onze houding als wij buiten het park zijn. We stellen ons professioneel op, laten niet zien hoe rijk wij zijn (geen sieraden om, mobiel in de tas etc.) en kleden ons netjes (lange broek, t-shirt met korte mouwen, soms een vestje, meestal gympies). Ook kopen wij bijvoorbeeld geen alcohol in Douglas.
Onze koffers werden precies zoals afgesproken om kwart over 12 gebracht (heel erg niet Zuid-Afrikaans).
Wat een heerlijk gevoel om ze weer bij ons te hebben!
We hebben de man die de koffers bracht nog een veel te hoge fooi gegeven, want ja wat is normaal in Zuid-Afrika? We hebben de man 50 rand gegeven (dat is ongeveer 3,50€). Tijdens een gesprek met Arjen bleek dat dit ongeveer een half salaris is voor de mensen hier. Hihih, nouja die man ook weer blij!

Vrijdag heeft Arjen ons met de auto door de townships geleid. Douglas heeft drie townships: Breipaal, Bongani en Mandelaplaats.
Mandelaplaats is de kleinste en armste township. Er is hier geen stromend water en elektriciteit. Het dorp wordt bestuurd door een vrouw. Zij is door de bewoners van Mandelaplaats gekozen, maar is erg dictatoriaal. Zij bepaald bijvoorbeeld hoeveel water iemand krijgt en hoeveel diegene ervoor moet betalen.
Bongani is een township voor de ‘echt zwarte’ mensen.
Breipaal is de grootste township. Het is een township voor ‘de minder zwarten’, maar het verschil is maar moeilijk te zien. Er is hier veel criminaliteit. Arjen heeft ons een Chinese taverne laten zien waar de politie niet naar binnen gaat zonder shotguns.
Onder de zwarte mensen is er naast het christendom ook nog veel voorouderverering. De gedachte hierachter is dat de voorouders al bij God zijn. Als je dus je voorouders vereert, ben je dicht bij de heilige geest.
Marlous en Meryem vertelden ons dat hier al aan kinderen van 4 en 5 jaar alcohol wordt verkocht.
Jonge kinderen worden vaak door volwassenen de straat op gestuurd om drugs voor hen te kopen. Kinderen worden namelijk wel door de politie opgepakt maar belanden niet in de gevangenis. Zij worden terug gebracht naar hun ouders met de mededeling dat die beter op hen moeten letten. Dit gebeurt echter niet. Hierdoor zijn veel kinderen verslaafd en dealen hele jonge kinderen al in drugs.
Volwassenen laten de verslaafde kinderen tegen elkaar vechten en sluiten weddenschappen over wie er zal winnen.
Het is gewoon niet voor te stellen..
Zoals jullie wel begrijpen, heeft deze ‘rondleiding’ heel veel indruk op mij gemaakt.
De huisjes waarin de mensen in de townships wonen, bestaan uit golfplaten en worden shanti’s genoemd. Sommige shanti’s zien er redelijk goed verzorgd uit, er hangt bijvoorbeeld was buiten of er is een groen strookje (de aarde is hier vruchtbaar maar er is heel weinig water, een tuintje moet daarom goed verzorgd worden). Arjen vertelde ons dat dit de mensen zijn met wie wij aan de slag kunnen omdat deze mensen (in ieder geval een klein beetje) eigenwaarde hebben. We zijn ook langs shanti’s gereden die helemaal zijn verslonsd door de omstandigheden waarin zij zijn opgegroeid en leven.

Wat ik heel bijzonder en zeer confronterend vond was dat alle kinderen en volwassenen in de townships zo onwijs blij zijn met een lach van ons. Tijdens onze hele rondrit hebben wij naar iedereen gezwaaid en gelachen. De mensen waren hier heel blij mee. Nog trotser waren zij als wij een foto van hen maakte. Doordat wij foto’s van hen maakten, lieten wij hen zien dat zij belangrijk genoeg zijn om gezien te worden.
Gezien worden, niet alleen letterlijk maar vooral ook figuurlijk, is in Nederland (in de meeste gevallen) zo vanzelfspreken. Ik vond het heel moeilijk om te zien dat dat voor deze kinderen niet zo is. Zij lachen heel lief en trots naar ons en poseren als gangsters (macho-cultuur!) en fotomodellen, maar vaak lachen hun ogen niet mee.
Ik vond het vreselijk om achterin de auto als een soort koningin rondgereden te worden en naar iedereen te zwaaien. Tegelijkertijd was het ook heel mooi dat wij door zoiets kleins te doen, de kinderen een fijn moment konden bezorgen. ‘
Ik vond het heel tegenstrijdig om achterin die auto te zitten en toen wij weer in het huis waren, heb ik wel even wat tijd nodig gehad om alle indrukken te verwerken.

Vrijdagavond hebben we een feestje gevierd. De jongens kwamen naar ons toe (o wat veranderd zo’n groep meiden toch als er wat testosteron aan de groep wordt toegevoegd), het vuur ging aan en er kwam een drankje op tafel. We hebben wat drama-spelletjes gedaan en een fijne avond gehad met elkaar. Ik heb met veel mensen wat gepraat en vond het heel leuk hen wat beter te leren kennen.

Zaterdag was vrijwel iedereen vrij en hebben we een heel rustige dag gehad. Die rustige dagen waarin iedereen lekker iets voor zichzelf doet (boekje lezen, filmpje kijken) is hier echt nodig. Ten eerste omdat we met 22 meiden in 1 huis wonen (heel gezellig maar ook een kippenhok en meiden kunnen soms zo gemeen tegen elkaar zijn) en ten tweede ook door alle indrukken die je hier op doet.

Zondag zijn wij met alle nieuwe mensen naar de Tronk geweest. De Tronk is de mannengevangenis hier in Douglas. Wij zijn met 2 vrouwen meegeweest die in de gevangenis de mis verzorgen. De mis gebeurt in verschillende groepen op verschillende plekken. Wij hebben 2 missen bijgewoond. De eerste met een groep van 22 gevonnisde jongeren en de tweede met een groep van ongeveer 15 ongevonnisde mannen.
De gevangenis is hier zo anders dan in Nederland! Wij konden eigenlijk zo binnen lopen. Er werd niet gecontroleerd wie wij waren of wat wij bij ons hadden. De beveiligers keken net zo naar ons als de gevangen (zoals Arjen zegt: ze willen allemaal met jullie naar bed). De gevangen wonen in groepen, er is een slaapzaal en zij kunnen redelijk vrij rondlopen (binnen bepaalde ruimtes). Er zijn een aantal bewakers op zo’n groep, maar die spelen gewoon spelletjes met elkaar en lijken niet erg oplettend.
De gevangenen zitten allemaal door elkaar; gevonnisd en ongevonnisd, maar ook qua misdaag maakt het niet uit wat je hebt gedaan (moordenaars zitten bij dieven).
Wat hier ook anders is: in Nederland vinden wij het ontnemen van vrijheid straf genoeg, hier vinden ze dat niet. De gevangenis is niet afgeschermd en de velden waarop bijvoorbeeld gevoetbald wordt, liggen vlak naast de weg zodat iedereen de gevangen kan zien en kan zien dat zij iets fout hebben gedaan.
Ik vond het best lastig om in de gevangenis te zijn. Je moet je heel bewust zijn van hoe je je opsteld en ook letterlijk hoe je staat. De gevangenen lijken in het begin afstandig maar zodra je met hen hebt gepraat en het gesprek wil afronden, willen ze met je knuffelen. Je moet je dus professioneel opstellen zodat je dat soort taferelen voorkomt. Want ja, een jongen ontmoeten is leuk, maar nee liever geen Zuid-Afrikaanse moordenaar.
De gevangen kijken ook allemaal heel erg naar ons. Ik wilde ze niet aanmoedigen door te lang terug te kijken maar dat werkt ongeveer hetzelfde als tegen iemand zeggen “je mag niet aan een roze olifantje denken”.
Een bijzondere ervaring dus weer!
Na de gevangenis hebben wij bij Arjen thuis de verjaardag van zijn dochter gevierd. Arjen woont hier nu met zijn vrouw en zoon en dochter. Hij was docent pedagogiek op de Hogeschool Utrecht maar leid nu de organisatie ‘Miracle of the Heart’ namens de HU hier.

Maandag zijn Karin en ik met vier meiden meegegaan naar de Vaaloranje School in Breipaal. In de klassen hier zitten gemiddeld 42 kinderen (wat nou grote klassen in Nederland). We hebben bij twee lessen meegkeken. De bovenbouw (zeg maar middelbare school) wisselen om het half uur van lokaal, er is na het wandelen dan nog 20 minuten les over. De onderbouw blijft gewoon de hele dag in hetzelfde lokaal.
De lessen zijn vrijwel alleen maar klassikaal, voor kinderen met een achterstand is maar weinig aandacht, hier is ook te weinig tijd voor. De werkwijze van de docenten verschilt erg. Er zijn een aantal heel goede docenten maar er zijn ook docenten die de discipline bewaren door de kinderen te slaan met een stuk tuinslang, een hockeystick, een lineaal of wat er dan ook voor handen is. Goed voorbeeld doet goed volgen; ook de kinderen slaan elkaar regelmatig.
Ik vond het niet leuk om te zien dat zij op die manier met elkaar om gaan. Het is hen niet kwalijk te nemen, maar ik vind het echt naar voor hen. Ik vond het opnieuw moeilijk om te zien dat kinderen hier bijna als volwassenen worden behandeld en dat niet wordt gekeken naar hun individuele kwaliteiten.
Het geloof speelt een grote rol op de school. De dag wordt vaak begonnen met een half uur liedjes zingen over God en Jezus en lezen uit de bijbel.
Na het bijwonen van deze twee lessen bleek dat de andere vier studenten voor een klas stonden waar de lerares niet was op komen dagen. Zij wilden graag aan hun eigen project gaan werken dus hebben wij de klas van hen overgenomen.
Karin en ik hebben van half 10 tot 13 uur les gegeven aan 42 kinderen. Wat een kick! Het was wat improviseren maar het is ons gelukt, en we vonden het onwijs leuk om te doen!
Daar wij niet wisten wat de lesstof van graad 3 (8-10 jaar) was, hadden wij besloten om gewoon spelletjes met hen te doen.
Wij hebben hen bijvoorbeeld allemaal 1 voor 1 hun naam op het bord laten schrijven, de andere kinderen zeiden dan “hallo ...”. De gedachte hierachter was voor ons de aandacht voor elkaar.
We hebben hen lichaamsdelen laten benoemen en hoofd-schouders-knie-en-teen met hen gezongen. Dit kenden zij! Hierna moesten zij zichzelf tekenen. Opvallend was dat veel kinderen zichzelf heel klein tekenden. De jongens tekenden zichzelf met nike-kleding aan. We vroegen de kinderen ook hun huis te tekenen. De huizen die zij tekenden hadden allemaal een puntdak, opvallend want de shanti’s waarin de kinderen wonen zijn een soort blokken.
Veel kinderen tekenden ook regen. Regen wordt hier toch veel meer gewaardeerd dan bij ons in Nederland hoor! 
Ik vond het lesgeven heel erg leuk om te doen. ’s Middags hebben we nog foto’s van de kinderen gemaakt. Wat een opwinding en plezier bracht dat met zich mee!
Toen het tijd was om naar huis te gaan, bleven er nog een aantal kinderen bij ons in het klaslokaal hangen. Zij wilden toen heel graag nog met ons op de foto. Dat was heel gezellig! Ze hebben geposeerd als fotomodellen, onze haren door de war gemaakt (want die zijn zo lekker zacht) en ons plat geknuffeld.

Ik zie dat ik al weer een heel lang verhaal heb geschreven, sorry daarvoor! Hopelijk vinden jullie het leuk om te lezen

Een drukkie (knuffel) voor jullie!