Klompies kinders en ontmoeting met Nelson Mandela!

Hallo, daar ben ik weer met een nieuw blog. Er is weer heel veel gebeurd afgelopen week dus maak jullie borst maar nat;)

Afgelopen maanda g zijn we met iedereen (21 meiden + 4 jongens) uiteten geweest voor Marlous haar afscheid. Voordat we naar het restaurant gingen, hebben wij ons bij Arjen verzameld waar Marlous en Meryem en lied hebben gezongen en een gedicht hebben voorgelezen voor Arjen en zijn gezin.
Het was heerlijk om ons even op te tutten, jurkje aan, make-upje op en zelfs sieraden om. Dit doen we hier maar weinig om niet te veel in het oog te lopen of de indruk te wekken dat wij rijk zijn en de moeite waard om te beroven.
Dinsdag was het dan zover, Marlous stapte in het vliegtuig terug naar Nederland. We zijn met z’n 5en naar Kimberley gereden. Hier hebben we snel de auto geregeld. Marlous was namelijk hoofdboeker en op haar na kan er niemand van ons groepje rijden. Nu was een meisje uit een ander groepje, Sandi, mee naar Kimberley zodat zij zich op de auto in kon schrijven. Betekent dat Meryem, Karin en ik naar onze projecten worden getaxiet. Heel lief:).
We zijn hierna nog even naar het winkelcentrum gereden waar we wat hebben gedronken en gegeten bij de Mug&Bean (heel Amerikaans, maar heel lekker). Hierna terug naar het vliegveld en afscheid genomen van Marlous. Dat was even moeilijk. Gek idee dat voor haar het avontuur eindigt en voor Karin en mij eigenlijk net begint. Voor Meryem was het natuurlijk helemaal lastig, want zij gaat de projecten die ze eerst samen met Marlous deed, nu in haar eentje doen.
Na het afscheid nog wat in het winkelcentrum rond gelopen (o.a. een klamboe gekocht want die is hier toch wel heel erg fijn!) en toen terug gereden naar de Sunset Game Lodge.
Onderweg werden wij getrakteerd op een prachtige zonsondergang, echt genieten hier!
Woensdag zouden wij met Sarah (van Proisies Angels) door to door gaan. Dit betekent dat je naar de mensen thuis gaat, met hen praat en hen advies geeft.
We waren ’s ochtends vroeg op gestaan en om 08.00 uur bij Proisies aanwezig. Waar we na een uur te horen kregen dat het door to door niet door ging omdat het te druk was. Wat een teleurstelling.
Gelukkig maakten de kinderen het weer goed. We hebben heerlijk met ze gespeeld en geknuffeld. Dat meisje waar ik het vorige week over had, waar ik bij was gaan zitten. Kwam vandaag uit zichzelf naar mij toe. Ze was heel moe en ging zowaar met haar hoofd op mijn been liggen!
Na Proisies zijn wij naar het internetcafé gegaan waar wij een weekendje Bloemfontein hebben geregeld. Bloemfontein ligt ongeveer 3 uur rijden bij ons vandaan en je kunt er allerlei leuke dingen doen. Ik heb getelefoneerd met verschillende bed-en-breaksfasts. Uiteindelijk hebben we er één gekozen waarvan de stem van de vrouw aan de telefoon mij het meest aansprak;).
Donderdag en vrijdag zijn Karin en ik weer bij Proisies Angels geweest.
Donderdagochtend begon met een vergadering met alle caregivers, Sarah en Andries, José, de 3 andere studenten en Karin en ik. Heel bijzonder om mee te maken! Sarah leidde de vergadering. Om te beginnen leidde Chris, een van de care givers ons in gebed. Hierna vertelden Sarah en Andries hoe zij de komst van de studenten hebben ervaren. Uit hun verhaal bleek vooral heel veel dankbaarheid en leergierigheid. Heel mooi om te zien en te horen!
Karin en ik hadden gehoopt ’s middags met kleine klompies kinderen te kunnen werken om het spelniveau te bepalen zodat wij volgende week met de therapie kunnen beginnen. De reden dat wij zo snel willen beginnen is dat over drie weken (inclusief deze week) de zomervakantie hier begint. Het is niet helemaal duidelijk of en welke kinderen er dan nog bij Proisies zijn. Het kan zijn dat er dan helemaal geen kinderen komen, en dat zou betekenen dat ons project ook stopt. Dit is dus nog even afwachten!
Jammer genoeg vond Sarah het geen goed idee dat we vandaag met kleine groepjes zouden werken omdat het volgens haar te druk was met alle care givers die bezig waren met de bouw.
We zijn dus weer een daggie gewoon op de groep geweest; spelen en knuffelen met de kinderen, kinderen te eten geven en een hoop observeren.
Vrijdag zijn we dan eindelijk begonnen met het echte werk. We mochten in de kombuis met kleine klompies kinders werken. Van te voren hadden wij al besproken welke kinderen we in groepjes wilden doen en welke individueel, hierbij bedacht welke activiteit wij met hen wilden doen en welke observatievraag wij wilden beantwoorden aan het eind van de sessie.
O het was zo onwijs leuk om te doen! Karin en ik waren helemaal in ons element! Omdat we gister niet met groepjes kinderen konden werken, hebben wij vandaag 7 therapieën gegeven in ongeveer 2,5 uur. Record tempo dus, hard gewerkt maar het was het waard!
Met een aantal kinderen hebben wij met handpoppen gewerkt. Leuk om te zien hoe dat in verschillende groepjes anders wordt opgepakt. Sommige kinderen wisten echt niet wat zij met zo’n handpop aanmoesten (“Kan je daar je hand in doen? Ja, en dan? Die hand ligt op mijn been hoor.”) terwijl er met andere kinderen een soort conversatie mogelijk was via de poppen.
Met een groepje met een wat hoger niveau hebben wij cijfers en letters uitgebeeld, liggend op de grond. Dit was nog een uitdaging want één van de meiden uit dit groepje is doof. Ik vond het echt lastig om de oefening duidelijk uit te leggen, maar met gewoon voordoen kwamen we een heel eind.
Wat een plezier hadden die meiden, heerlijk om te zien! Het is zo leuk dat wij hen wat individuele aandacht kunnen geven en kunnen stimuleren met elkaar samen te werken en zo samen plezier te ervaren.
Karin en ik hebben vandaag ook allebei 1 indivduele therapie gegeven. Karin heeft dat met een meisje en Maggy (de handpop) gedaan. Echt onwijs leuk om te zien. Het meisje ging Maggy vrijwel meteen onderzoeken. Kijken hoe dat nou zat, wat zit er in die handen etc. Heel mooi!
Ik heb die jongen waar ik vorige week over vertelde, individuele therapie gegeven. Net als vorige week, heb ik hem gekriebeld over zijn been en hierbij gekeken hoe dichtbij hij mij liet komen. Was heel bijzonder zoals hij zich op mijn aanrakingen concentreerde en er van genoot!
Als afsluiting van de dag nog met twee verschillende groepjes met een bal gespeeld. Eerst met twee kinderen, dit was ook al zo leuk! Wat genieten die kinderen van simpelweg overgooien met een bal. Na een poosje kwam een van de caregivers kijken wat er allemaal gebeurde. Ik heb haar toen uitgenodigd om mee te spelen. Ze kwam er meteen bij zitten en deed enthousiast mee. Heel mooi om te zien hoe zij ook genoot van dit leuke contact met de kinderen.
Hierna hebben we met drie kinderen buiten op straat gelummeld. Dit zorgde wederom voor een hoop lol.
Karin en ik werden om half 12 opgehaald bij Proisies om snel thuis te douchen en onze spullen in te pakken en daarna met z’n 5en in de auto te stappen richting Bloemfontein.
O wat was dit een heerlijk weekend! We gingen dus met z’n 5en; Esmee, Sarah, Yvette, Karin en ik. Tegen de tijd dat we vrijdag weg konden, was het later dan gepland. We kwamen om vijf uur aan in Bloemfontein, na ongeveer 3,5 uur te hebben gereden.
Onze bed&breakfast was echt perfect, een goed begin van het weekend! We hadden een driepersoonskamer met een tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed. Hier sliepen Sarah, Karin en Esmee. En een kamer met twee eenpersoonsbedden. Hier sliep ik samen met Yvette.
De kamers waren super schattig ingericht! Met gezellig kussentjes en frutseltjes. Heel knus, we voelden ons er meteen thuis. De b&b heette Home from Home, heel toepasselijk dus.
Nadat we ons hadden geïnstalleerd in de kamers, zijn we naar het winkelcentrum gegaan. Hier hebben we nog wat winkeltjes bekeken en een pyama voor Karin gekocht en daarna lekker spareribs gegeten. Dit laatste zorgde voor een hoop lol want spareribs moet je natuurlijk wel met je handen eten en wij deden dit op nogal oncharmante wijze. Zo oncharmant dat de ober ons natte doekjes kwam brengen omdat hij ‘zag dat jelle de spareribs eten met jelle vingers omhoog’. Zeer aantrekkelijk dus! Als toetje hadden we frozen yoghurt die we zelf (net zoals bij de Ikea) mochten spuiten en daarna hebben versierd met een vreselijke lading snoep, koek, chocola, fruit en saus. Heerlijk!;)
Zaterdag hadden we om half 9 ons ontbijt besteld. Een Engels ontbijt kregen we: een worstje, visburger, bacon, ei en toast.
Na het ontbijt zijn wij snel naar de Boerenmarkt om de hoek gereden. Die was leuk joh! Allemaal kraampjes met prulletjes, sommige tweedehands en veel zelfgemaakt dingen. Ook veel eettentjes met de Zuid-Afrikaanse braai. Nadat we ongeveer anderhalf uur hadden rondgelopen en ons geld hebben besteed aan souvenirtjes, zijn wij weer in de auto gestap want wij hadden om 11 uur een afspraak bij de Cheetah-experience! Dat was zo onwijs gaaf. Op een stuk grond, gekocht door een vrouw in 2006, worden een aantal cheetahs, leeuwen en andere kat-achtigen gehouden. Een aantal soorten wordt in de natuur bedreigd. Bij deze opvang willen zij een breeding-program opzetten voor cheetahs met het uiteindelijke doel, deze uit te zetten in het wild.
Wij hebben een rondleiding gehad door twee vrijwilligers (een meisje uit Polen en een meisje uit Duitsland) met veel informatie over de dieren. Bij veel dieren gingen wij het hok in en sommige dieren mochten we zelfs aaien. Ja mensen, ik heb een cheetah geaaid!! (nee pappa, ik ga spinnen echt niet leuk vinden).
Na de Cheetah-experience zijn wij naar de Mimosa Mall gereden waar wij heerlijk hebben geluncht (wederom bij de Mug&Bean)en geshopt. Tijdens de lunch hebben wij aan onze serveerster gevraagd waar wij ’s avonds lekker konden eten. Zij stelde toen voor dat wij naar een Zuid-Afrikaans restaurant in de buurt zouden gaan.
Toen wij ons aan het eind van de middag wat opfriste op onze kamer, hebben we het restaurant opgezocht op internet. Hier werd het genoemd als ‘South Africa’s best kept secret’, nou dat was het ook want het duurde wel even voordat wij het hadden gevonden, ondanks de navigatie!
We reden een vrij donkere zandweg in, best spannend. Na een tijdje reden wij langs een lang hek waarbinnen allemaal grote huizen stonden (hier woonden duidelijk blanken), op een gegeven moment zei onze navigatie dat we naar links moesten, via het hek naar binnen dus. De bewaker die bij het hek stond, zei ons echter dat wij een stuk terug moesten rijden en dan via een ander hek naar binnen. Wij dus terug naar dat hek, waar bewaker nummer 2 ons vertelde hoe we moesten rijden naar het restaurant. Toen we verder reden zagen wij plotseling het restaurant, dat dachten wij in ieder geval. Uit de auto en naar binnen, bleek dat het een grote pub was waarin er rugby werd gekeken door vrij boers uitziend volk. Hilarisch, wij vielen enigzins uit toom.
De ober kwam snel naar ons toe, maar toen wij vertelden dat wij hadden gereserveerd zei hij dat dat niet zo was. O, oeps! We moesten nog een stukje verder rijden naar de volgende pub met rugby kijkende mensen, hier hadden wij wel voor gereserveerd.
Ik begon onderhand al een beetje de slappe lach te krijgen en vroeg mij af waar onze serveerster bij de Mug&Bean ons naartoe had gestuurd.
Ons werd een tafeltje gewezen en wij kregen 1 kaart voor ons 5en. Op de kaart stonden onder andere gerechten als eisbein (een varkenspoot), skaapkop (jaja, de kop van een schaap) en lamsneck (inderdaad de nek van een lammetje). Karin en Yvette hebben heel stoer gedaan en voor het eisbein en de lamsneck gekozen. Sarah, Esmee en ik hebben het wat veiliger gehouden met een steak.
We waren toch allemaal wel erg nieuwsgierig naar de skaapkop en hebben even aan de ober gevraagd hoe dit precies zat. Nou hij wilde het wel even aan ons laten zien, na ongeveer 5 minuten kwam hij aan en zette een in plastic verpakte skaapkop op onze tafel. Voor de mensen die het zich afvragen: alles zat er nog op, aan en in. Onder andere de tanden waren goed te zien en de hersenen schijnen ook lekker te smaken.
De ober raadde ons ten zeerste af de skaapkop te bestellen. Hij vertelde ons dat alleen de zwarte mensen die eten en hij het uit principe niet eet, vooral daar echt niet lekker smaakte.
Na de skaapkop kwam de varkenspoot en de lamsnek op tafel. Deze twee werden ons door de ober aangeraden, volgens hem was dit erg lekker en hij heeft niets gelogen. Karin heeft Babe voor het grootste deel opgegeten, her en der een hapje geholpen door de rest van ons. Echt heel lekker!
Aan de lamsneck heb ik mij niet gewaagd, maar ook die scheen erg lekker te zijn.
De rest van de avond was heel gezellig! Lekker gekletst, een cocktail gedronken en met de ober gepraat die een trotse vader van een drie weken oude dochter bleek te zijn. Heel lief en leuk.
Zondag weer om half 9 ontbeten en na het ontbijt nog even gezwommen. Snel de tas ingepakt en in de auto naar Naval Hill. Dit is een groot natuurpark waar je met je eigen auto doorheen mag rijden. Op een grote heuvel in het park staat een beeld van Nelson Mandela. Dit beeld was heel mooi, we hebben er wat omheen gedarteld en foto’s en filmpjes gemaakt.
Het beeld was onze laatste stop in het park. De uren voordat we bij het beeld aankwamen, hebben wij zebra’s, giraffen (er liepen er twee op een meter afstand van de auto), bokkies, vogelstruis en bizons gezien. Wat een feestje! Zo bijzonder om al die dieren met eigen ogen in het echt te mogen zien!
Na onze safari-tocht zijn we naar een ander winkelcentrum gereden waar we een heerlijke late lunch hebben gegeten. Als toetje hadden we cheesecake en brownie, overheerlijk! Nadat we ons hieraan misselijk hadden gegeten, zijn we weer in de auto gestapt, dit keer richting Douglas.
Het was echt een perfect weekend, had niet beter kunnen zijn! Ik heb zo genoten van het contact met de meiden, de gezelligheid, het kletsen en lachen, alle dieren die we hebben gezien, de mooie omgeving, het contact met de lokale bevolking... Echt geweldig!
Maandag hadden Karin en ik gelukkig een dagje vrij. Ik voelde me niet zo lekker. Afgelopen weekend al erge keelpijn en pijn in mijn lijf, van zondag op maandag koorts en maandag slap en misselijk. Karin en ik hebben wel nog onze observaties van afgelopen week besproken, zodat wij die uit kunnen typen en niet achter gaan lopen. Al met al een prima dagje na zo’n vermoeiend weekend.
Dinsdag waren Karin en ik om kwart over 7 ’s ochtends bij Proisies Angels. Om 9 uur vertrokken we met drie care givers om door to door te gaan. Na twee en een half uur in de bloedhete zon, zijn wij uiteindelijk bij 6 gestremde kinderen thuis geweest.
Van de anderen hadden wij gehoord dat zij heel heftige thuissituaties hebben gezien, wij gelukkig niet. De kinderen die we hebben gezien zagen er vrij goed verzorgd uit. Natuurlijk is het moeilijk om te zien dat die kinderen niet naar Proisies komen en regelmatig gedwongen worden tot iets (bijv. met blote voeten in het gloeiend hete zand moeten lopen) wat zij niet willen, en hierdoor weer een nieuw ‘trauma’ oplopen. De omstandigheden waarin de kinderen die wij hebben bezocht, wonen waren echter niet compleet erbarmelijk.
Voor de eerste keer, en omdat ik mij nog steeds niet goed voelde, was ik wel blij niet al te heftige situaties te zien.
Toen wij terug kwamen, vroegen heel veel mensen hoe het was. Dat is zo moeilijk uit te leggen! Er is geen woord voor. Het is niet leuk of heftig of spannend... Ik denk dat interessant nog het meest in de buurt komt, maar ook dat dekt de lading eigenlijk niet.
Het is voor ons goed om te zien waar de kinderen die wij therapie geven vandaan komen, hoe zij leven en met wie zij in een huis wonen.
Het is de bedoeling dat wij elke week door to door gaan. Ik ben benieuwd of dit ook daadwerkelijk gaat lukken, want het wordt steeds warmer en de care givers vinden het door to door gaan dan wel erg zwaar (wat het ook is hoor! Maar het is ook zo belangrijk..).
Woensdag zouden Karin en ik Johan (de autistische blanke jongen) ontmoeten. Zijn nanny bleek echter precies deze dag thuis te komen van haar vakantie. Johan was volgens zijn moeder erg onrustig en zij wilden dat hij eerst weer aan de nanny zou wennen voordat wij hem kunnen ontmoeten. Vind het heel mooi om te horen dat zij op deze manier over Johan’s gesteldheid nadenken. Hopelijk kunnen wij hem donderdag na Proisies ontmoeten, ik ben benieuwd!

Drukkie! xxx