Neushoorns gespot!

Lieve allemaal,

Al weer een nieuw blog. Hopelijk wat minder lang dan de vorige want we hebben een aantal dagen maar weinig gedaan. Ik zal mijn best doen mijn enthousiasme een beetje binnen de perken te houden ;)
Ik was bij vorige week woensdag gebleven, toen hebben we dus niet zoveel gedaan. ’s Middags even naar het internetcafé en de rest van de dag wat lezen, typen en een serietje kijken. Karin en ik hebben ook nog even een wandeling door onze tuin (5000ha) gemaakt. Giraffen van heel dichtbij gezien en gezellig gekletst (wordt nog wennen in Nederland dat je niet zomaar overal giraffen tegen kan komen!!).
Donderdag waren wij precies een maand weg uit Nederland. Ik voelde mij jammer genoeg erg slecht, staan maakte dat ik bang was van mijn stokkie te gaan. Toch besloten met wat paracetamol naar Proisies te gaan, want ik wilde geen dag missen. Gelukkig werkte de paracetamol (wordt ik altijd lekker druk van) en kon ik gewoon werken. Dit was ook wel echt nodig want het was een chaos bij Proisies!
Sinds vorige week is de verbouwing zo goed als af en zijn de kinderen in twee groepen gesplitst. De wat oudere kinderen zitten in een klein vierkant klaslokaal en de jongere kinderen in een vrij lange, smalle ruimte. Naast het vierkante klaslokaaltje, zit nog een lokaaltje van hetzelfde formaat.
Vandaag waren er te weinig care givers (degenen die er waren, hadden het erg druk). Toen Karin en ik ’s ochtends aankwamen, kregen wij een lokaaltje toegewezen om therapie te geven. Echt super fijn. Het enige probleem was, zo merkten wij al snel, dat er geen care giver op de groep met de jongere kinderen was. Dit betekende dat als wij therapie gingen geven, alle jonge kinderen om de beurt bij ons aan kwamen kloppen. Uiteindelijk hebben Karin en ik besloten dat één van ons op de groep was, en de andere therapie gaf. Heel jammer want zo misten wij dus een deel van de ontwikkelingen in de therapiegroepjes, maar het was echt niet te doen anders.
De chaos op de groep bleef (er waren een aantal nieuwe kinderen die de boel op stelten zetten) maar werd gelukkig wel iets minder.
Ik heb een onwijs leuke therapie gedaan met drie oudere meiden. We hebben elkaar gespiegeld. Één iemand maakte bewegingen en de andere drie deden deze na. Het begin was nog even spannend, dit soort spelletjes kennen zij helemaal niet, maar na een tijdje pakten de meiden het zo goed op! Heel mooi om de spanning te zien als de meiden aan de beurt waren om bewegingen te maken, maar ook het genieten van de aandacht en het plezier van het doen.
Ik ben de therapie geëindigd met het trekken van gekke bekken. Ook erg leuk. Ik begon uiteraard en de meiden hebben mij lekker even uitgelachen. Heel begrijpelijk want ik deed ook wel erg raar!;)
Tegen mijn verwachting in, vonden de meiden het onwijs leuk om zelf ook gekke bekken te trekken en hield hun onzekerheid en gene hen totaal niet tegen. Heel mooi!
Nou dit soort dingen doen Karin en ik dus in onze therapieën:). Echt genieten!
Vrijdag zijn wij weer bij Proisies geweest en hebben wij weer met kleine groepjes kinderen gewerkt. Voor het eerst met een meisje individueel gewerkt dat erg snel overprikkeld raakt en een heel laag niveau heeft. Op de groep had ik regelmatig contact met haar als ik gewoon rustig naast haar kwam zitten. Vandaag in de therapie werkte dit echter totaal niet! Karin zat op een afstandje en daarmee maakte het meisje wel contact, mijn aanwezigheid erkende zij niet eens. Echter toen Karin dichterbij kwam zitten om contact proberen te maken, werd ook dit afgewezen.
Na een tijdje liep het meisje uit zichzelf terug naar de groep, prima. Grappig ook om dit soort dingen mee te maken! Ondanks dat er niet zoveel is gebeurd, hebben Karin en ik toch een hoop kunnen observeren en zijn we veel over het meisje te weten gekomen.

Zaterdag zou een rustige dag worden. Dat hadden we gedacht! ’s Ochtends kwam er een man onze tuin ingereden met zijn bakkie met de vraag of wij mee wilden rijden door het park heen. Omdat ik mij niet zo goed voelde heb ik dit niet gedaan, volgend weekend ga ik met de ouders van Karin en Karin op het bakkie door onze tuin.
Toen de meiden net terug waren van de rit met het bakkie, werd Lisan gebeld door Neil. Neil heeft een tijd in onze tuin gewerkt. Neil bleek een nieuwe baan te hebben bij een andere lodge die 60 neushoorns in de tuin heeft. Hij vroeg of wij met hem op het bakkie de neushoorns wilden bekijken.
Nou jullie begrijpen, dat wij dat wel wilden!
Neil kwam ons samen met een vriend/ collega van hem ophalen. Wij zijn met twee auto’s naar het hek gereden met in elke auto 6 personen. Grote hilariteit want Yvette zat in de achterbak.
Bij het hek zijn er uit elke auto twee personen in de bakkies gegaan. Ik zat tussen Lisan en de deur ingeklemd (we zaten namelijk niet in het bakkie, maar voorin de auto, met zijn tweeën op 1 stoel). Lisan en ik zaten bij Neil in de auto. Neil heeft heel veel verteld over zijn nieuwe baan. Heel heftig was dat, ik werd er echt een beetje naar van.
Neil werkte dus eerst voor de baas van onze lodge. Toen bij de ‘neushoorn lodge’ hulp nodig was, is hij daar gaan werken, want “zo gaat dat in Zuid-Afrika”. De ‘neushoorn lodge’ grens aan Breipaal een township hier in Douglas. ’s Nachts klimmen mannen vanuit Breipaal over het hek van de tuin (10.000ha) en zoeken de neushoorns op. De hoorns van de neus zijn namelijk heel veel geld waar, per stuk ongeveer 2 miljoen rand. Dat is meer dan 14.000€.
Neil’s taak is om deze mannen op te sporen en tegen te houden. Als hij die mannen heeft gevonden, geeft hij ze niet aan bij de politie omdat die niks kan doen. Hij neemt de mannen dan mee naar een hutje waar hij ze zo bang probeert te maken dat ze niet meer terug komen.
Neil is 20. Hij werkt nu sinds 2 weken bij deze lodge. In die 2 weken is hij al 3 keer beschoten en heeft hij zelf terug moeten schieten.
Hij draagt 24/7 een pistool bij zich. Als hij slaapt ligt het ding onder zijn kussen. Zelfs als hij boodschappen gaat doen in het dorp heeft hij zijn pistool bij zich, want de stropers weten wie hij is en als zij hem weg willen hebben kunnen zij hem elk moment van de dag neerschieten. Echt vreselijk gewoon!
Neils moeder weet niet wat voor werk hij doet, Neils vader weet het wel ongeveer maar wil het niet weten, dus wordt er thuis niet over gepraat. Zijn vriendin heeft het uitgemaakt omdat zij erachter kwam hoe gevaarlijk zijn nieuwe baan is.
Neils baas wilde hem geen kogelvrijvest geven. Neil heeft toen gezegd dat hij maar eens mee moest gaan ’s nachts. Zijn baas heeft dat gedaan en die nacht, toen ze werden beschoten, is Neil’s baas die een grote, stoere man schijnt te zijn, weg gerend. Na deze ervaring heeft Neil’s baas Neil gelukkig wel een kogelvrijvest aan laten schaffen, als het goed is komt die deze week binnen.
Tot die tijd is het voor Neil in Douglas dus letterlijk levensgevaarlijk.
Ik vond het zo erg om dit allemaal te horen! Neil lijkt een stuk ouder dan hij in werkelijkheid is, hij is echt getekend door het leven dat hij leidt. Wij vermoeden dat hij ook geen fijne jeugd heeft gehad.
Neil is dus jonger dan ik, en moet je kijken wat hij allemaal meemaakt!
Het was een bijzonder gesprek, Neil vertelde heel open aan ons hoe zijn leven eruit zag. Op het moment dat Lisan en ik begonnen te vertellen dat wij bang voor hem waren en dit niet was hoe het hoorde, reageerde hij heel afstandelijk. Hij zei dat hij hiervoor leefde. Nou stoer hoor.
Bizar hoe levens kunnen verschillen!

Toen we aankwamen bij de ‘neushoorn lodge’ bleek dat er nog 3 andere mannelijke collega’s (19, 26 en 21 jaar) van Neil aanwezig waren. De jongens waren lekker wat aan het drinken en wij waren daar duidelijk uitgenodigd als vrouwelijk vermaak. We gingen wel al meteen nadat we wat water hadden gekregen met zn alleen in twee bakkies op pad. Super leuk want al na 5 minuten kwamen we twee neushoorns tegen. De neushoorns waren aan de rechterkant van ons bakke, maar natuurlijk keek iedereen in mijn bakke net naar links waar een aantal nyala’s stonden. Wij waren dus al aan het vertellen dat we die beesies wel leuk vinden maar dat we die op zich ook wel kennen, toen de jongens zeiden dat we rechts moesten kijken, hahah.
Na weer een tijdje rijden op het bakkie splitsten we op. De jongens waren namelijk een beetje baldadig en wij moedigden onze chauffeurs aan om de voorste auto te blijven, maar de anderen haalden ons in.
Onze chauffeurs zijn toen terug gereden en hebben eten gehaald voor de neushoorns. Toen we weer op weg waren, kwamen wij een moeder neushoorn met een baba neushoorn tegen. Echt zo onwijs leuk! Echt heel lief. Wat een koddige beesten zijn dat toch!
Bij de voederplaats stonden twee neushoorns. Zolang wij in de buurt waren, gingen zij wel naar het eten toe en roken eraan maar moonwalkten af en toe snel een stukje achteruit. Zij durfden niet te eten terwijl wij erbij waren. Heel grappig om te zien want het zijn zulke enorme beesten, ze boezemen echt ontzag in! En dan durven ze niet te eten terwijl wij naar ze kijken..!
Nadat we een tijdje naar de beesten hebben gekeken, gingen we weer verder. We reden naar een soort grote boxen waarin verschillende dieren uit het park werden opgevangen. Er was bijvoorbeeld een bok die zijn enkel had gebroken. Die poot is geamputeerd en nu moest hij leren met drie poten te leven voordat hij weer uitgezet kon worden.
Hier hebben we ook 2 buffalo’s (één van de big five!) gezien. Ze waren nog jong en doodsbang voor ons, best zielig dus. We zijn vrij snel ook weer doorgelopen en weer in het bakkie gestapt.
We reden naar een andere plek waar een grote hoop hooi lag met daarin 3 geiten en daaromheen 8 neushoorns. O wat gaaf zo’n hele groep bij elkaar! Ze stonden allemaal een beetje te eten van het hooi en om zich heen te kijken. Twee renden er weg toen ze ons aan zagen komen, die logge beesten kunnen echt nog best hard rennen!
Onze chauffeurs hebben van alles over de neushoorns verteld: dat ze wel in groepen leven maar niet een roedel vormen zoals wolven, dat de horens van de neushoorn heel veel geld waard zijn, dat zij twee neushoorns hadden die buitensporig grote horens hebben etc. Echt heel interessant!
Op deze plek kwamen wij ook het andere bakkie (met o.a. Karin) weer tegen.
Nadat wij van 14.00 uur tot ongeveer 16.30 uur hadden gereden, ging ons bakkie weer terug naar het huis. Het andere bakkie reed ook verder, maar toen wij bij het huis aankwamen bleek dat het andere bakkie nog niet van plan was te stoppen.
Via de walkie talkie in de auto (hoe noem je zo’n ding, de politie in politieseries heeft dat ook) hebben wij toen even contact gehad. Wij moesten namelijk weer naar huis omdat niet iedereen mee was (sommige meiden waren namelijk shoppen in Kimberley) en er gekookt moest worden. De jongens wilden graag dat wij met hen zouden braaien maar dit aanbod hebben wij afgeslagen. De meeste meiden hadden namelijk de indruk dat de jongens ons hierheen hadden gehaald om te versieren en een avond met alchol etc. kunnen wij ons eigenlijk niet permitteren i.v.m. onze positie hier in Douglas. Hiernaast had Neil Lisa en mij op de heenweg verteld dat zijn baas niet wist dat hij ons op was komen halen met het bakkie. Ondanks dat dit hun eigen verantwoordelijkheid is, wilden wij hen niet in een moeilijke positie brengen.
Nadat het bakkie van de andere meiden een lekke band had verwisseld en ons bakke een uur heeft gewacht, konden wij met z’n allen weer richting huis.
Het was een heerlijke dag! Heel gaaf om dit mee te mogen maken.

Zondag heb ik heel hard gewerkt aan mijn observaties en verslagen. Doordat ik de afgelopen week niet zo lekker was, liep ik achter met het uitwerken van alles. Een aantal dingen heb ik kunnen bijwerken, de rest komt vandaag en woensdag.

Maandag zijn Karin en ik weer bij Proisies geweest. Het was weer een onwijs leuke dag! Wij hebben jammer genoeg maar met 3 groepjes kunnen werken omdat de kinderen pas om 10 uur (i.p.v. om 9 uur) hun pap kregen (hiervoor hebben de kinderen teveel honger om zich te kunnen concentreren).
We hebben met een groep van vier grotere jongens buiten op straat gelummeld. Zo onwijs leuk om te doen! Ik heb zo genoten!
De jongens hebben heel goed hun best gedaan, deden enthousiast mee. Er zitten twee dove jongens in dit groepje, die jongens maken heel weinig geluid, maar vandaag gingen ze helemaal los, wat een plezier!
Halverwege zijn we even gestopt om wat te drinken (lummelen in de volle zon kost een hoop energie en zweet), terwijl Karin en ik nog aan het drinken waren stonden de jongens al weer klaar om verder te gaan met het spelletje.
Zo mooi om te zien hoe blij de kinderen zijn met wat (individuele) aandacht. Zoals ik al zei: echt genieten!
Niet alleen de jongens hebben het erg naar hun zin gehad, Karin en ik ook. We konden maar niet ophouden met lachen.
Overigens noemen de kinderen mij hier vrijwel allemaal Maus of Mauch. Karin heeft mij nu Maus (Mouse) Konijn gedoopt. Voor de mensen die dit niet weten, mijn tweede naam is Karlijn. De eerste keer dat Karin dit hoorde, verstond zij dat mijn tweede naam Konijn was. Vandaar deze bijnaam:).

Vandaag hebben wij een gesprek met Arjen over de invulling van ons project en ons eindproduct en over Kaapstad. Verder gaan we de therapieën van gister uitwerken.
Woensdag wederom op de laptop aan de slag en in de middag gaan wij Sarah en Yvette helpen met hun project. Zij sporten op een veld midden in het township met kinderen die hier wonen.
Donderdag en vrijdag weer Proisies en als het goed is gaan wij donderdagmiddag eindelijk Johan ontmoeten! Ik ben benieuwd, jullie horen het allemaal in mijn volgende blog (die, ben ik bang net als dit blog, weer veel langer is dan ik van te voren aankondig).

Heel veel liefs en een drukkie!