Big five in Kaapstad en baie geld!

Hallo allemaal,

Ik zie net dat ik een beetje achter loop met het schrijven van mijn blog, doordat ik in Kaapstad ben geweest. Ga er dus maar even goed voor zitten want ik vrees dat het een lang verhaal wordt... ;)

Woensdag 4 december zijn Karin en ik niet naar Proisies gegaan. De hele week ervoor waren er al geen kinderen meer (alleen de kinderen van de caregivers) dus er was gewoon niet zoveel te doen.
Ik ben ’s ochtends met Mirte (een van de meiden hier) naar de Bucklands- school gegaan. Zij heeft hier lessen gegeven en vandaag zou ze afscheid nemen als de kinderen hun rapporten kregen.
We moesten er al vroeg zijn, half 8. Toen we aankwamen bleek uiteraard dat de directeur er nog niet was, en die moest er toch wel echt zijn voordat de rapporten uitgedeeld konden worden.
We hebben 2 uur zitten wachten (ons haar is nog gedaan door wat kinderen), inmiddels was de directeur aangekomen, maar de rapporten werden niet uitgedeeld. Uiteindelijk hebben we maar besloten afscheid te nemen en terug naar huis te gaan. Afrika kennende hebben de kinderen pas aan het eind van de dag hun rapport gekregen.
De rest van de dag hebben we met wat meiden lekker filmpjes gekeken in de woonkamer en de koffer ingepakt voor Kaapstad. We hadden besloten met zijn 5en alle spullen in mijn koffer te stoppen zodat we plek bespaarden in de auto. Dit werkte goed! Heb alles in de koffer gekregen:).
Woensdagavond was de laatste avond dat wij met alle meiden en de jongens hebben gebraaid bij ons thuis.

Donderdagochtend om half 5 op, uiteindelijk zijn we om kwart voor 6 vertrokken (drie kwartier later dan gepland).
Het was zo’n mooie reis! De omgeving veranderde van redelijk dor bij ons (alhoewel het bij ons al veel groener is dan toen we hier voor het eerst kwamen) naar heel groen en veel bergen bij Kaapstad. Prachtig!
Onderweg mijn sint- cadeautje uit Nederland open gemaakt, de sint heeft 5 meisjes heel blij gemaakt met lekkere schuimpjes.
Toen we vlak bij Kaapstad waren en Sarah en Esmee voor de laatste keer van plek wilden wisselen (zij zijn de enige twee met rijbewijs), dacht Esmee dat het wel leuk was om achter de vrachtwagens aan te rijden die gewogen gingen worden. Grote hilariteit in de auto over Esmee’s grootheidswaan. Ik was het aan het filmen, of in ieder geval dat dacht ik. Toen we het filmpje wilden bekijken bleek dat ik op het verkeerde knopje had gedrukt. Typisch iets voor mij natuurlijk!
Ik had een klein cadeautje met een gedichtje voor de andere meiden gekocht als verrassing, dit viel ook erg in de smaak. Was dus een gezellig verjaardag van Sinterklaas:)
We waren rond 7 uur bij ons hostel; Carnival Court. Het hostel lag midden op Long Street, dè uitgaansstraat van Kaapstad. De hele nacht door (elke dag van de week), tot een uur of 5 ’s ochtends, werden wij dus getrakteerd op bonkende muziek en lachende/pratende/ruzie makende mensen.
Ach, aan het eind van de dag waren we toch kapot dus ik sliep wel, het was goedkoop (10€ per nacht) en we hebben interessante mensen ontmoet (het schijnt heel normaal te zijn om gewoon iedereens kamer in te lopen, maakt niet uit wat de personen op die kamer aan het doen zijn (omkleden)).
Toen we in Kaapstad aankwamen was het me toch koud! Het waaide echt als een gek ventje. We waren door de andere studenten die in Kaapstad waren geweest, al wel gewaarschuwd dat het niet zo warm was in Kaapstad, maar dit was toch even schrikken!
’s Avonds hebben we lekker een hamburger gegeten bij de pub onder ons hostel en zijn we vroeg naar bed gegaan.
De volgende dag was gelukkig iets warmer, wel nog een harde wind. Toen ik ’s ochtends wakker werd en mijn berichtjes op whatsapp opende, las ik dat Nelson Mandela was overleden.
Bijzonder om dan in Kaapstad te zijn, maar ook spannend. Want; hoe zouden de mensen reageren, zouden ze nog wel blij zijn met touristen, zou het nog wel veilig zijn etc.
We zijn rond een uur of 10 naar de ‘Pan African Market’ op Long Street gegaan. Eenmaal buiten bleek al snel dat we vrijwel niet van het overlijden van Nelson Mandela merkten. Her en der hingen foto’s en vlaggen en kon je een condoleanceregister tekenen. Maar geen huilende en dansende mensen op straat zoals in Nederland op televisie te zien was.
De markt was leuk, veel Zuid-Afrikaanse souvenirtjes. Het was allemaal echter ook vrij duur dus veel gekeken en weinig gekocht. Yvette en Sarah hebben we nog een deel van hun haar in laten vlechten op de markt. Zag er mooi uit!
Na de markt hebben we de ‘fan- walk’ gelopen. Of in ieder geval, dat was de bedoeling. In het boekje over Kaaptad van Yvette stond een wandel route uitgestippeld door de stad. Yvette was alleen haar boekje in het huis vergeten dus hebben we op goed gevoel door de stad gelopen.
Was toch leuk om te doen en te zien! We hebben de hele dag gelopen en zijn geëindigd bij de zee op een soort pier. Prachtig die kleur blauw, het waaide nog steeds vrij hard dus de golven kwamen ook vrij hoog. Toen we een foto wilden maken met z’n 5en met de zee op de achtergrond, kwam er net zo’n hoge golf aan. We zagen hem allemaal aankomen, op Esmee na die dus een natte broek aan dit avontuur overhield.
Na nog een tijdje te hebben gelopen, kwamen we bij Waterfront uit. Waterfront omvat onder ander een haven en een vrij groot (en duur) winkelcentrum. In dit winkelcentrum zat een soort touristen informatie winkeltje waar je tickets voor allerlei voorstellingen, wedstrijden en musea kon kopen. Hier hebben we kaartjes voor Ajax Capetown – Orlando Pirates gekocht. Dit allemaal voor Esmee, die groot fan is van Ajax.
De terugweg hebben we maar met de bus gedaan want onze voeten en benen waren nu toch wel erg moe. De bus was trouwens gratis in verband met het overlijden van Nelson Mandela. De overheid wilde dat iedereen, dus ook de arme mensen, de kans kregen naar een plek te gaan waar zij afscheid konden nemen van Nelson Mandela.
Dat busritje is nog een verhaal apart. We moesten in het centrum overstappen op een andere bus. Van deze bus wilden de deuren niet meer dicht, ondanks de moeite die de buschauffeur hiervoor deed. Na een tijdje ging de buschauffeur dus maar iemand bellen, zegt hij tegen degene die hij aan de telefoon heeft: jaa ik zit in een bus met allemaal vrouwen, hoor maar. Hahah, alle vrouwen in de bus (inderdaad geen mannen) joelen naar de man aan de andere kant van de telefoon.
Gezellig hoor, je maakt nog eens wat mee in Zuid-Afrika!
’s Avonds weer lekker uiteten en op tijd naar bed.
Zaterdag 7 december zijn we naar de ‘Old biscuit mill’ gelopen. Volgens de telefoon van Karin was dat gemakkelijk te vinden (alleen maar rechtdoor) maar toen we liepen bleek dat we een stuk om moesten omdat we anders langs de snelweg zouden lopen.
We kwamen toen langs het oudste gemeentehuis van Kaapstad waar Nelson Mandela zijn eerste speech als vrij man heeft gehouden.
Voor het stadhuis was een condoleance en stonden hekken waarbinnen mensen bloemen, tekeningen en berichten voor Nelson Mandela neerlegden.
Ook wij hebben dit condoleanceregister getekend en bloemen neergelegd. Ik vond het indrukwekkend om hier te zijn en te lezen wat de mensen over Nelson Mandela zeiden, wat hij voor hen heeft betekend. Heel mooi!
Hierna weer verder gelopen naar de ‘Old biscuit mill’. De tocht ging door een soort achterbuurt van Kaapstad. We voelden ons er niet echt veilig en het was een lange wandeling.
In de ‘Old biscuit mill’ waren allemaal kleine winkeltjes gemaakt. Er werden vooral veel westerse dingen tentoongesteld en ook zeker voor westerse prijzen.
Het was het allemaal waard want aan het eind van de middag ontdekten we een tentje dat ‘the frying dutchman’ heette. Ja hoor hier konden wij kroketten krijgen! Natuurlijk meteen allemaal een kroketje (smaakte toch iets anders dan thuis) en omdat wij echte Nederlanders waren, kregen wij gratis een portie poffertjes van de jongen achter de kraam. Zo lief en leuk!
Op de terugweg maar de bus genomen, want nog een keer door die buurt lopen in onze korte broek sprak ons toch niet zo aan.
Uitgestapt bij de ‘Mr. Price’. Dit is een super goedkope en leuke Zuid Afrikaanse kledingwinkel. Ik heb een mooi jurkje gekocht, die ik ’s avonds meteen aankon.
Na de lange dag lopen, hebben we lekker gedoucht en ons opgetut. Om 18 uur begon de dansvoorstelling waar wij kaartjes voor hadden gekocht. Dit was echt geweldig! Zuid-Afrikaanse traditionele dans, her en der gemixt met wat modernere stijlen. Zo gaaf! We hebben zitten genieten.
De dansers bleken uit de townships te komen. Toch gek om je dat te bedenken. Als je bij zo’n dansvoorstelling zit, kan je je gewoon niet voorstellen dat de dansers na de voorstelling terug gaan naar hun shanti’s.
Een van de vrouwelijke dansers deed het zo goed. Het plezier spatte er gewoon vanaf! Zo leuk om te zien, zij trok alle aandacht.
Na de dansvoorstellen zijn we gaan eten bij ‘Mamma Afrika’, hiervoor moesten we reserveren want dit was het meest bezochte en populairste restaurant van Kaapstad waar je echt Zuid-Afrikaans kon eten.
We hebben hier met z’n zessen gegeten want Meryem (een meisje waar we eerder afscheid van hadden genomen, die ook dramatherapie studeert) was ook nog in Kaapstad. Het was een gezellige avond met heerlijk eten en live-muziek. De band die speelde kwam ook uit de townships. De band is echter redelijk bekend, ik zag op internet dat ze zelfs een tour in China hebben gedaan.
Zondag 8 december was dè dag: ik heb de tafelberg op én af geklommen.
We zijn ’s ochtends om 9 uur begonnen met klimmen. Sarah ging met de kabelbaan want die had last van haar knieën. We zijn dus met z’n vieren begonnen met klimmen, Karin haakte na een uur ook af. Zij kon zich niet goed concentreren en dat is wel nodig als je die berg op klimt want er zijn geen vangnetten en als je valt, val je ook goed.
Met zijn drieën hebben we uiteindelijk de top bereikt. Het was een lange klim. Uiteraard hadden wij een flink hete dag uitgekozen om te gaan klimmen. We zijn dus regelmatig even gestopt om wat te drinken en uit te rusten.
Gezien het feit dat ik vrij korte beentjes heb en de stenen her en der wel erg hoog waren, ben ik een vrij groot deel van de berg op gekropen.
Knalrood, bezweet maar trots op onszelf kwamen wij uiteindelijk boven aan.
Op de top hebben we nog een uurtje rondgelopen, van het uitzicht genoten, wat gegeten en gedronken, en natuurlijk veel foto’s gemaakt.
Esmee en ik hadden besloten dat wij ook de berg weer af wilden lopen. De anderen zijn met de kabelbaan naar beneden gegaan en hebben in de buurt nog een marktje bezocht en zijn even op het strand geweest.
Het afdalen was heel leuk en ook heel spannend, nu zagen we pas echt hoe hoog we waren!
Het was gezellig met z’n tweeën en onderweg hebben we met vrijwel iedereen die we tegenkwamen wel een praatje gemaakt. Heel leuk die band die je onbewust hebt met alle mensen die ook die berg op/ af klimmen.
Om 5 uur waren we weer beneden. Het was dus een lange maar heel leuke dag! Gedineerd met eten van de McDonalds en de KFC.
De volgende drie dagen was de spierpijn vrij aanwezig. Ik leek wel een oud wijf, zeker als ik even stil had gezeten.
Maandagochtend zouden we om 9 uur naar Robbeneiland gaan. Door het verkeer en de moeilijk te vinden weg, waren we echter te laat en was de boot zonder ons vertrokken. Balen, maar niks aan te doen. Gelukkig konden wij kaartjes krijgen voor de dinsdag.
We hebben maandag uiteindelijk de hele dag een autotocht gemaakt naar Kaap de goede hoop.
Uiteindelijk was het nog niet zo erg dat Robbeneiland niet door ging, want we zaten nog niet goed en wel in de auto of het begon me toch te storten!
Was een heel mooi gezicht want doordat het asfalt zo heet was, begon het water meteen te verdampen. Prachtig, maar niet handig om in te rijden. Gelukkig werd het na een tijdje weer droog en kwam het zonnetje zelfs weer door.
Op veel plekken gestopt en mooie dingen gezien. Zo kwamen we langs een struisvogelfarm waar Esmee, Sarah en Yvette struisvogels hebben gevoerd, hebben we een kolonie pinguins gezien bij Boulders Bay en hebben we mooie strandhuisjes gezien bij Muizenberg.
Bij Kaap de goede hoop waaide het echt onwijs hard. Niet normaal! Ik werd bijna weggeblazen. Super koud ook in mijn korte broek en hemdje. Heel mooi om te zien maar we hebben vooral snel foto’s gemaakt als bewijs dat we er waren en zijn toen weer snel in de auto gesprongen ;)
Het was al met al een mooie tocht.
’s Avonds zijn we gaan eten bij een karaokebar. De andere meiden hebben drie nummers gezongen: wannebee van de Spice Girls, last christmas en wakkawakka van Shakira.
Vooral de laatste viel erg in de smaak bij het publiek. Ik heb vooral gefilmd en contact gelegd met een vrouw die daarvoor Zouk had staan dansen. Hoe leuk dat ze dat hier ook kennen?!
Na de karaoke en twee overheerlijke cocktails zijn we lekker gaan slapen, dinsdag moesten we vroeg op want om 9 uur ging onze boot.
Dinsdag zijn we alsnog naar Robbeneiland gegaan. Het was een stuk met de boot en daarna werden we in tourbussen gestopt en zo over het eiland rondgeleidt.
Toen we de boot opstapten werden we op de foto gezet door een fotograaf die ons de ‘big five’ noemde. Hihih, die is blijven hangen!
Ik vond het indrukwekkend om alles te zien, en vooral om de verhalen te horen van hoe de gevangen werden behandeld.
Veel gevangen wisten niet hoelang zij hier moesten blijven, zagen hun familie vrijwel nooit en als zij bijna vrij kwamen, werden er vaak nieuwe regels bedacht die alleen voor 1 specifieke gevangene telde, waardoor die gevangene niet vrij kwam.
Een groot deel van de gevangenen moest werken in een soort steenhouwerij. Hiervoor kregen zij geen goede bescherming, zij hadden bijvoorbeeld geen stofmasker of oogbescherming.
De gevangenen moesten hun behoeften in een soort grot doen. Die grot noemden zij de eerste democratie van Zuid-Afrika omdat de bewakers hier niet kwamen door de stank en dit dus de enige plek was waar de gevangenen vrijuit met elkaar konden praten.
Bizar gewoon om dit soort verhalen te horen!
De busrit eindigde bij de gevangenis. Hier werden wij opgewacht door een ex-gevangene die ons rondleidde. De man had nogal een moeilijke stem om te verstaan (erg laag en hees) waardoor ik niet alles even goed mee kreeg, maar alsnog was het geen fijn verhaal om te horen.
Hij heeft ons onder andere de cel van Nelson Mandela laten zien. Een aantal mensen had hier bloemen voor hem neergelegd.
Die cel was echt heel klein. Je kan je gewoon niet voorstellen dat iemand daar zo lang in moet zitten, niet mag praten met mede gevangenen en degenen die hem dat aan hebben gedaan toch kan vergeven.
Een deel van de gevangenen en een aantal bewakers (de bewakers die de gevangenen op redelijk normale wijze behandelden en die de gevangenen daardoor accepteerden) zijn na hun ‘straf’ op het eiland blijven wonen. Er is dus een soort dorp op het eiland. De kinderen die hier wonen, gaan elke dag met de boot op en neer naar Kaapstad naar school. Als het te hard waait of het weer is slecht, gaat de boot niet en kunnen de kinderen dus ook niet naar school.
Na twee uur op het eiland, ging de boot al weer terug. Eigenlijk te kort tijd want een aantal gebouwen e.d. hebben wij hierdoor niet kunnen zien.
Toen we weer terug waren op het vaste land, zijn we naar ons hostel gegaan. Hier hebben we broodjes gesmeerd en toen zijn we terug gereden naar Boulders Bay waar de kolonie pinguins wonen.
Maandag hadden we maar een paar pinquins gezien (een stuk of 10) omdat we niet meer zoveel tijd hadden en je voor de grote kolonie aan de andere kant van het strand moest betalen.
Dinsdag hebben we dus betaald en hebben we de grote kolonie pinguins gezien. Wat een koddige beesten zijn dat toch!
Ook hier waaide het weer enorm, ik vond het vrij koud. Zie toch een beetje op tegen de kou in Nederland.
Woensdag zijn we terug gegaan naar Waterfront waar we het geld van onze tickets voor Ajax Capetown hebben terug gekregen. Tot groot verdriet van Esmee (en ook wij waren teleurgesteld) was de wedstrijd uitgesteld naar donderdagavond omdat er woensdag een grote herdenkingsdienst voor Nelson Mandela was in het stadion.
Woensdag hebben we verder besteed aan het shoppen van de laatste souvenirtjes en koffie drinken en lunchen bij ‘Truth Coffee’, waar ze de beste koffie van de wereld schenken (persoonlijk zou ik het niet weten want ik vond deze koffie net zo vies als elke andere koffie die ik heb gedronken).
Woensdagavond zijn we gezellig uiteten geweest bij de beste Mexicaan van Kaapstad. Zoals ik al had verwacht, vond ik het eten te heet, maar het was baie gezellig.
Donderdagochtend om 4 uur opgestaan, om 10 over 5 zaten alle spullen in de auto en konden we vertrekken.
De reis was weer gezellig; geslapen, gekletst, gelachen, puzzels gemaakt etc.
Na de tweede stop had ik per ongeluk mijn mobiel op het dak van de auto laten liggen. Na twee uur rijden kwam ik hier pas achter. Dom, dom, dom maar niets aan te doen.
We hebben mijn mobiel gebeld, maar er kwam geen antwoord. Waarschijnlijk is het ding kapot gevallen. We hebben een uur bij een soort winkel naast de weg gestaan, terwijl de eigenaar van de winkel voor mij aan het bellen was naar het tankstation, terwijl wij al hadden bedacht dat we die mobiel toch niet gingen vinden en maar beter door konden rijden omdat we anders heel laat thuis zouden zijn.
Heel lief wel van die man dat hij had gebeld, maar bij het tankstation hadden ze hem inderdaad niet gevonden.
We zijn dus maar verder gereden, gelukkig ligt mijn nieuwe mobiel + abbonement veilig thuis in Nederland. Vandaar dat ik er niet heel erg van ondersteboven was, het was onhandig maar ach.
We hebben er uiteindelijk 15 uur over gedaan om van Kaapstad naar Douglas te rijden. Onderweg hebben we in Kimberley pizza gehaald voor avondeten en die in de auto lekker opgepeuzeld. Lekker knus zo 15 uur (letterlijk) bovenop elkaars lip.
Al onderweg had Esmee bedacht dat zij haar iPhone misschien wel bij mij achter kon laten. Zij zou namelijk zaterdag terug gaan naar Nederland en hier een nieuwe iPhone krijgen.
Na wat geregel en vrijdag de hele middag in het internetcafé door te hebben gebracht, mag ik nu de komende 5 weken Esmee’s iPhone lenen. Wat een schat is dat toch! Ik ben er zo blij mee!
Karin had al aangeboden dat ik haar mobiel mocht gebruiken, ook heel lief. Maar het is toch fijn om een eigen mobiel te hebben hier.
Vrijdagochtend afscheid genomen van 4 meiden die met de Bazbus naar Kaapstad zouden reizen.
Vrijdagavond met de overblijvers uiteten als afscheid, want zaterdag zouden nog eens 5 meiden (onder andere de meiden van Kaapstad) afscheid nemen.
Het afscheid zaterdag was echt niet leuk. Ik vond het heel moeilijk, je deelt zo lang echt alles met elkaar, en dat valt nu dan ineens weg. En dan gaan al die lieve meiden ook nog eens terug naar hun vertrouwde plekje en naar vrienden en familie.
Dan komt mijn heimwee toch wel een beetje opspelen hoor. Afgelopen weekend dan ook maar gebruikt om hiervan (en van Kaapstad) een beetje bij te komen. Rustig aangedaan, wat opgeruimd en lekker in het zonnetje gelegen.

Karin en ik zijn nu achter gebleven met twee nieuwe meiden: Kim en Liza. Zij zijn hier 2 december hier aangekomen en blijven 6 maanden. Ze studeren integrale veiligheidskunde en lopen stage bij de politie.
Vlak voor de kerst komen Sandi en Nienke weer terug van hun reis langs de kust. We vieren dan kerst met elkaar (1e kerstdag in de township en 2e kerstdag met Arjen, Jose, Zoë en Boris) en hierna komen Sandi’s ouders en gaan zij naar Kaapstad. De laatste week dat Karin en ik in Zuid-Afrika zijn, zijn Sandi en Nienke ook weer in Douglas. Dus dat is een leuke afsluiting van onze tijd hier.

Zaterdagavond is Karin naar beneden verhuist zodat ik niet in mijn eentje beneden lig en hebben we een pyama- feestje gehouden. Ik had warme chocolademelk gemaakt, we hebben onze bedden tegen elkaar geschoven en een filmpje gekeken onder het genot van een lekkere muffin! Heel knus en gezellig, v ooral toen ik halverwege de film in slaap viel omdat ik zo moe was ;)
Maandag was ook een rustig dagje. Heb kaarten geschreven en mijn blog bijgewerkt, foto’s uitgezocht en in mijn dagboek geschreven.

Vandaag zijn Karin en ik bij Proisies geweest. Zoals we al hadden verwacht was er geen kind te bekennen, alleen Proisies. In tegenstelling tot wat ons, voordat we naar Kaapstad vertrokken, was verteld, hadden de care givers toch maar wel vakantie. Volgens Sarah zijn ze lui en willen ze niet werken;)
We hebben met Sarah en Andries en Emily (de dochter van Sarah en Andries) een hele tijd gezeten om een boodschappenlijstje (30 kilo rijst, 40 kilo kip ... hihih) te maken voor kerst en een lijst met namen op te stellen van gezinnen waar we eerste kerstdag eten willen brengen.
Super gezellig was dat! Ik heb er echt zin in!
Dankzij jullie kunnen wij heel veel gezinnen blij gaan maken met een lekkere kerrie en een cadeautje voor de kinderen!:)
Baie dankie allemaal!
We hebben in totaal 683€ te besteden!!!! Wat onwijs veel he?!

Dikke kus en drukkie,
Maud

Ik wens jullie allemaal een heel fijne kerst toe!
In mijn volgende blog komt het uitgebreide verslag van ons eetproject eerste kerstdag:)