Ek mis Afrika baie!

Lieve allemaal,

Ik ben vandaag al weer precies 8 weken thuis en al die tijd heeft er op mijn to-do-list gestaan dat ik mijn laatste blog moet schrijven.
Nu heb ik hier dan eindelijk tijd voor.
Ik was gestopt bij maandag 13 januari, onze laatste week in Zuid-Afrika. We hebben die dag nog een safari gedaan in ‘onze tuin’ bij Sunset. Wat heerlijk, ik heb extra genoten, geprobeerd alles in mij op te nemen om maar niets te vergeten. Ons laatste tochtje, jammer genoeg zonder Teunis maar wel met Richie. We hebben van alle 5 de neushoorns afscheid kunnen nemen, maar jammer genoeg hebben we alleen 2 giraffen in de verte gezien.
Overigens zijn ze Sunset Game Lodge aan het verbouwen, dus dat was ook leuk om even te zien.
Dinsdag 14 januari zijn Karin en ik weer naar Proisies geweest. We hebben hier eerst ongeveer een uur samen met de caregivers in een kring zitten wachten op Sarah die zich blijkbaar aan het wassen was. Toen Sarah eindelijk klaar was, bleek dat niemand echt wist waarop hij/zij aan het wachten was.
Sarah had alle caregivers opgetrommeld zodat wij hen konden interviewen dus de caregivers zaten op ons te wachten. Echter toen wij vroegen waarop zij zaten te wachten, zeiden ze dat ze op Sarah wachten. Miscommunicatie alom dus, ik heb er hard om moeten lachen!
De interviews met de caregivers waren heel leuk. Bijzonder om hun ideeën te horen over ons werk daar, hun eigen werk en vooral over wat er nog verbeterd kan/ moet worden aan de zorg voor verstandelijk beperkte kinderen. Ze vonden het allemaal heel spannend dat ze werden gefilmd, maar vooral ook heel leuk.
Toen we de interviews hadden gedaan, hebben we nog een poosje zitten kletsen met de caregivers die niet meteen naar huis gingen. Heel gezellig. Uiteindelijk kwam de buurvrouw van Sarah om ons haar in te vlechten. Karins haar is bovenop haar hoofd echt ingevlochten, ik had allemaal losse vlechtjes. Leuk om een keer uit te proberen, maar ik hou het toch maar bij los haar.
Goh wat kon die vrouw snel vlechten zeg! Binnen 2,5 uur was zowel Karins haar als dat van mij ingevlochten!
Terwijl Karin werd gevlochten, heb ik een tijdje met de kinderen van de buurvrouw gespeeld. Ze had een meisje van een jaar of 7 en een baby jongetje. Heel schattig! Dat meisje ging van Nienke naar mij en telkens als ik de baby in mijn armen had en ze wilde met mij spelen, trok ze de baby uit mijn handen en bracht die naar Nienke. Hahah kan maar duidelijk zijn, heel lief:).
Woensdag gingen Karin en ik vol spanning naar Proisies want zouden de kinderen er zijn? Wat een geluk; toen we aankwamen waren ze er werkelijk waar bijna allemaal! En zelfs nieuwe kinderen!
Ik kan gewoon niet omschrijven hoe het voelde om daar aan te komen en alle kinders te zien. Iedereen was door het dolle heen, de kinderen, de caregivers en wij natuurlijk ook. Blij dat de vakantie voorbij was, blij om elkaar weer te zien en vooral blij om elkaar weer te kunnen knuffelen. We werden meteen bestormd en besprongen door een aantal kinderen. Heerlijk nog even knuffelen en kroelen!
Nadat de kinderen hun pap hadden gehad (God wat hadden ze weer honger...) en we een tijdje hadden geknuffeld en gespeeld, hebben Karin en ik ‘onze’ cadeautjes gegeven. Dankzij jullie konden wij onze handpoppen en de grote menspop Maggy daar achter laten. Hiernaast hebben we nog een spelboekje gemaakt voor de caregivers met daarin per groep 4 activiteiten uitgeschreven zodat de caregivers verder kunnen met wat wij hen hebben geleerd.
Wat waren ze blij met alle cadeaus! We hadden nog appelflappen gebakken en ook die vielen in de smaak! Na een aantal prachtige toespraken waarvan ik werkelijk waar door alle complimentjes niet meer wist hoe ik moest staan en waar ik moest kijken (en bijna weer stond te huilen), hebben we de kinderen getrakteerd op chips en cooldrink (frisdrank) ook dat ging er wel in! Wat een feestje.
En ja.. Toen moesten we toch afscheid nemen... We hebben het maar snel gedaan want het grootste deel van de kinderen begreep toch niet dat we niet meer terug zouden komen en wat hebben zij er dan aan als wij daar jankend weg gaan en ze eigenlijk niet los willen laten?!
We hebben ze allemaal nog een dikke knuffel gegeven en zijn toen terug naar huis gegaan.
Wat was dat een moeilijk afscheid zeg, ik vond het echt niet leuk! Tegelijkertijd ben ik zo dankbaar dat ze er allemaal waren!!! Aan het begin van de zomervakantie had ik niet verwacht dat we ze nog zouden zien, Sarah had toen namelijk gezegd dat de school op donderdag weer zou beginnen (de dag dat wij zouden vliegen). Wat een geluk dat ze er toch allemaal waren!:)
De rest van de woensdag heb ik in bed doorgebracht. Karin en ik hadden namelijk bedacht dat we
‘s middags nog even lekker in het zonnetje zouden gaan liggen om ons bruine kleurtje nog optimaal bij te werken maar jammer genoeg was het erg bewolkt en regende het heel hard, waarschijnlijk om ons alvast te laten wennen aan het Nederlandse weer.
’s Avonds zijn we lekker met zn zessen uit eten geweest, voor ons afscheid en voor de verjaardag van Liza.

Donderdag was het dan zover. We moesten naar huis. We zijn ’s ochtends nog even bij Teunis thuis geweest omdat daar nog post voor ons was gekomen (jammer genoeg niet de drie kaarten waar ik nog op wachtte, die zijn er nog steeds niet). Hierna zijn we met zn vieren (Sandi en Nienke brachten ons naar het vliegveld) naar Kimberley gereden.
Heerlijk geluncht bij de Mug&Bean, nog wat laatste dingetjes geshopt en toen naar het vliegveld waar Sandi en Nienke nog het een en ander hebben geregeld voor de auto, want daar waren wederom weer problemen mee.
Toen dat was geregeld op het vliegveld nog wat gedronken, bagage ingecheckt en toen kwam het echte afscheid. Het afscheid van Sandi en Nienke en van Zuid-Afrika.

Net als op de heenweg, verliep ook de terug weg niet zonder problemen. Karin werd in het eerste stukje, van Kimberley naar Johannesburg, al niet helemaal lekker door de turbulentie. Niet al te erg gelukkig, toen we weer veilig en wel op de grond stonden ging het prima.
Op Johannesburg hebben we nog een lekker muffin gegeten bij de Mug&Bean. Goh die mis ik ook al, wat zijn die lekker!
Ik heb nog van mijn laatste randen een t-shirt met een zebra gekocht. Hihih daar moest Karins credit card nog aan te pas komen want de ING had mijn pinpas blijkbaar al weer op Nederland gezet ipv op Wereld, heel fijn!
Hierna moesten we rennen naar de douane want we waren niet erg op tijd meer. Toen onze paspoorten werden gecontroleerd, mocht Karin er niet door. Onee! We waren al aan de late kant! Na een poosje werd Karin zelfs meegenomen naar een kamertje naast de douane. Toen heb ik echt angsten uit gestaan hoor, want wat moest ik nu doen? Ik had geen idee wat er aan de hand was (Karin overigens ook niet bleek later) en dat vliegtuig dat ging waarschijnlijk niet op ons wachten...
Gelukkig kwam Karin na 5 minuutjes weer naar buiten en mocht ze naar het vliegtuig. Op de heenweg heeft de douane 2013 als uittreed datum opgeschreven terwijl dat 2014 moest zijn, waarschijnlijk is dat het probleem geweest.
We waren op tijd bij het vliegtuig tot mijn grote opluchting!
Toen het vliegtuig eenmaal opgestegen was en we al een tijdje film hadden gekeken en muziek hadden geluisterd, werd Karin plotseling helemaal niet lekker. We dachten nog dat dat te maken had met de turbulentie maar toen die was gestopt, voelde Karin zich alles behalve beter.
Uiteindelijk (na een paniekerige steward te hebben gerustgesteld) heb ik Karin naar de plek geloodst waar de stewardessen en stewards moeten zitten als het vliegtuig opstijgt of daalt. Hier heeft Karin een tijdje gelegen en kreeg ze een pilletje tegen vliegziekte. Dat overigens niet echt hielp. De steward was toen weer enigzins uit zijn paniekerige staat geraakt (godzijdank) en heeft geregeld dat Karin in businessclass op zo’n lekker bedje kon slapen. Daar leek het wel wat beter te gaan. Ik vond het op zich allemaal niet heel eng totdat Karin nauwelijks meer reageerde als ik haar iets vroeg en steeds weg leek te vallen. Nu goed, zij mocht op dat bedje gaan liggen en toen leek het wel weer wat beter te gaan. Ze heeft nog een paar uurtjes daar geslapen tot vlak voor de landing.
Waarschijnlijk heeft Karin bij de Mug&Bean op Johannesburg een muffin gegeten die niet helemaal goed was. Het was ons toen al opgevallen dat de muffin een andere kleur had dan normaal, maar hij smaakte prima dus hebben we er verder niet over nagedacht.
Voor Karin dus niet een heel prettige terugreis! Gelukkig hadden we op Londen 6 uur om weer een beetje bij te komen van deze vlucht.
De vlucht van Londen naar Schiphol verliep overigens prima en op Schiphol werden we opgewacht door onze lieve familie en vrienden.
Het eerste wat ik zag was een heel mooi spandoek ‘welkom terug proisies angels’. Dat was nog eens leuk thuis komen! Super:)
Ondanks dat het heel leuk was om iedereen weer te zien en te knuffelen, markeerde deze terugkomst ook echt het einde van ons avontuur en dat vond ik nog wel even lastig. Totdan was het gewoon nog niet echt tot me doorgedrongen dat we naar huis gingen.
Thuis hebben mamma en Marinka allereerst de vlechtjes uit mijn haar gehaald. Ik was als de dood dat mijn haar het niet zou hebben overleefd maar gelukkig, na een stevige wasbeurt en een haarmaskertje, was het weer zo goed als nieuw.
Hierna lekker met elkaar gegeten, nog wat foto’s gekeken en heerlijk geslapen in mijn eigen bedje.
Als klap op de vuurpijl hing er boven mijn bed een prachtig foto overzicht van mijn reis in Zuid-Afrika. Ik was ontroerd toen ik dat zag. Natuurlijk wist ik wel wat ik allemaal had mee gemaakt, maar om dat nu allemaal, in een notendop, boven mijn bed te zien hangen... Mijn 2 ‘thuizen’ met elkaar verbonden:)

En tja, toen begon het lieve leven in Nederland weer. Goh wat was het hier koud en wat waren de mensen eigenlijk ongezellig.
Ik ben ondertussen weer aardig gewend aan het Nederlandse leven en de Nederlandse mentaliteit maar soms mis ik Zuid-Afrika, de caregivers en mijn lieve kindjes plotseling heel erg. Maar ach, dat zal er wel bij horen. En hopelijk kan ik ook nog eens terug!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen van mijn verslagen, het meeleven, alle lieve berichtjes en natuurlijk ook het geld dat jullie hebben gestort voor ons kerstproject!
O en wat ik jullie niet wil onthouden: Karin en ik hebben een ‘dikke 9’ gekregen van Arjen voor ons project en onze persoonlijke ontwikkeling:)

Liefs en een dik drukkie vir jelle!