Laatste weekje Zuid- Afrika

Lieve allemaal,

Al weer mijn laatste blog vanuit Zuid- Afrika. Donderdag vliegen Karin en ik al weer naar huis.
Vorige week dinsdag dus een fijne dag gehad bij Emily in Bongani. Woensdag hadden Karin en ik een vrije dag. We hebben lekker van het zonnetje genoten (nu het nog kan) en gewerkt voor school.
Donderdag zouden Karin en ik naar Bongani gaan om weer met de kinderen te spelen. Toen ik wakker werd had ik echter een smsje van Emily waarin zij ons vertelde dat haar dochter was overleden. Heel verdrietig nieuws. We wisten wel dat haar dochter ziek was en in het ziekenhuis had gelegen, maar dinsdag was zij uit het ziekenhuis. Emily heeft toen laten vallen dat het haar van haar dochter was uitgevallen, maar verder leek zij positief. Karin en ik hadden bedacht dat haar dochter waarschijnlijk AIDS, tbc of allebei had.
Nu goed, Emily heeft het waarschijnlijk rooskleuriger doen overkomen dan het daadwerkelijk was. Kan me voorstellen dat zij er zelf eigenlijk niet aan wilde en dat het door het uit te spreken zoveel echter werd.
Vandaag dus niet naar Bongani. Hopelijk kunnen wij er volgende week toch nog even heen om afscheid te nemen van Emily. Ik zou het heel jammer vinden al we haar niet meer zien voordat we terug naar Nederland gaan.
In plaats van naar Bongani zijn Karin en ik vandaag naar Proisies gegaan. We hebben Sarah geïnterviewd voor ons afstuderen. Het was een heel mooi en bijzonder interview.
We zijn veel dingen te weten gekomen over Proisies, Douglas en de overheid. Hiernaast hebben we werkelijk prachtige complimenten gekregen van Sarah over ons werk en het belang hiervan. Ze heeft onder andere gezegd dat God ons naar haar had gestuurd (“God only sends angels”) en dat de Heer ons zal zegenen voor wat wij hier hebben gedaan. Ook heeft ze verteld hoeveel het voor haar betekent dat de kinderen zoveel meer lachen en zoveel aandacht krijgen sinds onze komst.
Mooi hè?! Ik was tot tranen toe ontroerd!

Vrijdag zijn Karin, Liza, Kim en ik naar de politie gegaan. We hadden een afspraak met één van de agenten. Hij zou ons alle zogenaamde hotspots in Douglas laten zien, de plekken dus waar veel criminaliteit is.
We hebben een hele tijd met de man rondgereden en hij heeft ons met name van alles verteld. Nare verhalen vooral over de dingen die mensen elkaar aan doen.
Er zijn twee verhalen die mij het meest bij zijn gebleven. Ik zal ze hieronder schrijven met daarbij de waarschuwing dat ze best heftig zijn.

Het jongste kind dat in Douglas is verkracht (volgens de politieagent waarmee wij op pad waren) is een meisje van 2 jaar (!). Vreselijk! Zij is meegesleept door de stekelstruiken nadat haar verkrachter haar met een baksteen in haar gezicht had geslagen. Hierna heeft hij haar verkracht en achter gelaten.
De verkrachter is nooit veroordeeld of zelfs maar gevonden want het meisje was zo jong dat zij haar verkrachten natuurlijk niet aan kon wijzen. Waarschijnlijk is dat precies de reden waarom de man haar had gekozen.
Walgelijk toch?! Dat arme arme kind, wat een trauma moet dat zijn...

Een tijdje geleden is er in Douglas in een van de townships een meisje van 13 verkracht door 5 jongens van rond de 15 jaar. Nadat zij het meisje hebben verkracht, hebben zij haar vermoord en in stukjes gehakt. Hierna hebben zij het meisje in een vuilniszak gestopt en over het hek van de tuin van anderen gegooid.
Deze jongens zijn wel opgepakt en veroordeeld.
Het is je toch niet in te beelden dat jongens van 15 tot dit soort vreselijke daden in staat zijn?!

Ik zal echt met tranen in mijn ogen en vol afschuw en boosheid naar de politieagent te luisteren toen hij deze verhalen vertelde. Hoe kan het toch zijn dat de ene mens dit de andere mens aan doet?
De politieagent had hier overigens het antwoord op. Volgens hem lopen de zwarte mensen in de townships 5000 jaar achter op evolutie.
Tis toch wat?! Het was overigens geen racistische man, hij is heel aardig tegen zijn zwarte collega’s en ook tegen de mensen in de townships.
Gek hè dat mensen hier echt dit soort overtuigingen hebben.. Het is zo verdrietig om te horen hoe sommige blanken over zwarte mensen praten. Zij zeggen dan dat de zwarte mensen in een vicueuze cirkel zitten waarin er veel sprake is van negativiteit en criminaliteit. Ze constateren dus dat er iets mis is, maar helpen de zwarte bevolking niet om hieruit te komen..
Nuja, het feit dat wij (blanke studenten) hier nu zijn en met de zwarte bevolking helpen, is misschien een begin. Ik hoop het met heel mijn hart!

Zaterdag en zondag waren twee redelijk rustige dagen.
Zaterdag lekker lang in het zonnetje gelegen (oeps, zelfs een beetje verbrand). Hiernaast ook nog wat voor school gewerkt. Het is af! Jippie :)
Zondag hebben Karin en ik onze koffer alvast ingepakt, deze week hebben we namelijk een druk programma.
Vandaag hadden we ons eindgesprek met Arjen en gaan we een fotoboekje maken voor Proisies.
Dinsdag gaan we naar Proisies om de caregivers te interviewen voor ons afstuderen en woensdag gaan we naar Proisies om afscheid te nemen.
Als het goed is beginnen woensdag de scholen, en dus ook Proisies weer. Volgens Sarah komen de kinderen woensdag dan ook weer naar Proisies. Ik hoop het zo! Zou heerlijk zijn om toch nog afscheid te kunnen nemen van de kinders!
Woensdag wordt als het goed is ook ons haar ingevlochten en ’s avonds gaan we lekker uiteten voor ons afscheid en voor de verjaardag van Liza.

Het eindgesprek vandaag ging goed. We hebben ook van Arjen en José mooie complimenten gehad over ons werk hier en over onze persoonlijke ontwikkeling.
O vanmiddag gaan we voor de laatste keer op het bakkie in de tuin van ‘ons huis’ (Sunset). We gaan met de ouders van Sandi en met Nienke. Super leuk, heb er zin in. Hopelijk kunnen we afscheid nemen van de giraffen en de neushoorns!

Donderdag om 16.10 vliegen we naar Johannesburg. Van daar vliegen we naar Londen Heathrow en dan naar Schiphol. Dan is ons avontuur in Zuid- Afrika al weer afgelopen. Gek hoor, we hebben er zo lang naar toegeleefd!
Vind het leuk om iedereen in Nederland weer te kunnen zien, maar ik zie wel op tegen het afscheid van de kinderen. Maar ach afscheid nemen hoort erbij en zoals mijn wijze oom tegen mij zei: “het is maar goed dat het afscheid nemen verdrietig is, anders was er toch iets mis geweest”.

Liefs en tot snel!
xxx